 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1936 |
| Produkcja seryjna |
1939 – ? |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
94 mm |
| Długość lufy |
4700 mm |
| Donośność |
9755 m (pionowa) |
| Prędkość pocz. pocisku |
792 m/s (pocisk o masie 17,96 kg) |
| Długość |
8687 mm (marszowa) |
| Szerokość |
2438 mm |
| Wysokość |
2502 mm |
| Masa |
9317 kg (pełna) |
| Kąt ostrzału |
-8° do + 80° (w pionie) |
.svg.png.webp){kind=small}
Armata przeciwlotnicza 3,7–calowa (Ordnance QF 3.7 inch anti-aircraft gun) – brytyjskie działo przeciwlotnicze kalibru 94 mm używane w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu, aż do zastąpienia przez rakietowe pociski przeciwlotnicze.
Prototyp powstał w 1936, produkcję seryjną rozpoczęto w roku 1938. W 1941 armaty tego typu stanowiły większość brytyjskich armat przeciwlotniczych. Produkowane były w kilku odmianach i montowane na trzech rodzajach podstaw – kołowej, krzyżowej i statycznej.
Po upadku Francji w roku 1940 spora liczba tych dział dostała się w ręce niemieckie. Niemcy ocenili zalety broni tak wysoko, że postanowili uruchomić do niej produkcję amunicji. Armaty używane były jako broń przeciwlotnicza o oznaczeniu 9-4 cm Flak Vickers M.39(e) i w bateriach artylerii nadbrzeżnej. W 1944 roku jedna z takich baterii zatopiła pod Walcheren kilka alianckich okrętów desantowych.
Bibliografia
- Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War. London: Barnes & Noble Books, 1998, s. 155. ISBN 0-7607-1022-8.
Linki zewnętrzne
- 36th Heavy Air Defence Regiment. 36regimentra.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-04)].