Pochodzenie i lata nauki

Urodzona w Ożeninie (Koleśnikach) w powiecie ostrogskim, w majątku swego ojca Józefa Jełowickiego, przydomku Bożeniec herbu własnego (1667-1708), miecznika (1692), a następnie łowczego wołyńskiego. Jej matką była Konstancja z Zorzewskich (u T. Żychlińskiego: Zarzecka), primo voto Samuelowa Kałusowska, a babką - Zofia Hieronimowa Kurdwanowskich Jełowicka, która w 1704 zapisała swej wnuczce pewną sumę.

Kształciła się w klasztorze bernardynek we Lwowie, umieszczona tam zapewne dzięki pozycji swego stryja Hieronima - Macieja, kanonika lwowskiego i biskupa tytularnego Pelli. Zostawała też w domu pod opieką jakiegoś „światłego nauczyciela”, sprowadzonego z Warszawy, zapewne przede wszystkim dla nauki brata Franciszka (ur. 1699), późniejszego starosty nowosieleckiego, który otrzymał staranne wykształcenie.

Zdobyła bardzo dobrą znajomość języka francuskiego i literatury francuskiej, a także włoskiej i niemieckiej. Wiele utworów umiała na pamięć. Otrzymała ponadto przygotowanie muzyczne, grała i miała sama komponować utwory. Ponoć też malowała^[1].

Małżeństwo

W 1719 w Koleśnikach została wydana za mąż za Karola Józefa Niemirycza.

W 1724 kwitowała brata Franciszka z wypłaty posagu 30.000 złp. (złotych polskich).

Zamieszkiwała z mężem, w jego dobrach, w Czerniechowie w Owruckiem. Niemiryczowie rozporządzali dużym majątkiem, do którego należały m.in. Kraska Dąbrowa koło Przyborska, którą Karol Niemirycz objął w 1745 po śmierci brata Aleksandra i scedowaniu mu swoich działów przez pozostałych braci. Posiadał także, zgodnie z prawem zastawnym, miasteczko Derezna w kluczu stepańskim ordynacji ostrogskiej (1749).

W okresie bezkrólewia po śmierci Augusta II Niemiryczowie trzymali stronę Stanisława Leszczyńskiego, za co po powrocie męża z elekcji oboje małżonkowie zostali najechani przez oddział wojska pułkownika Samuela Łubkowskiego, zmuszeni do zapłacenia znacznej sumy i po tygodniu trzymania w areszcie, przewiezieni zostali do tłumaczenia się przed regimentarzem. Uniewinnieni w 1734, protestowali w grodzie lwowskim przeciwko doznanej krzywdzie. Być może z tą sprawą wiąże się sprawa w Trybunale Lubelskim, która mimo przegrania, była powodem napisania przez nią pochwały sędziów Trybunału.

Niemiryczowie posiadali zaopatrywaną w nowości bibliotekę. Oboje parali się literaturą. Antonina już około 1750. była znaną poetką. Szybko zdobyła uznanie Józefa Aleksandra Jabłonowskiego, Józefa Andrzeja Załuskiego i Jana Daniela Janockiego za czystość i wdzięk polszczyzny.

Utrzymywała korespondencję z Franciszką Urszulą Radziwiłłową, chociaż wyraźnie różniła się od niej gustem; gdy Radziwiłłowa od stylu barokowego przeszła do adaptacji klasycyzmu francuskiego, Niemiryczowa zbliżyła się do rokoka, bliższą się stając pod tym względem, a także w zakresie uprawianych gatunków literackich (romanse i drobne formy erotyki dworskiej) oraz zróżnicowania tonacji, Elżbiecie Drużbackiej.

W 1748 Karol Niemirycz dokupił wieś Horoszki w powiecie żytomierskim. Już w końcu lat trzydziestych Niemiryczowie mieszkali w Złotyjowie pod Równem. Na „figury” (malowidła), zdobiące pokoje tego dworu (sceny miłosne i myśliwskie, wizerunki świętych i popularne alegorie, ornamentyka oparta na motywach ptaków), Niemiryczowa napisała wspomniane już Wiersze polskie.

W opinii współczesnych uchodziła za surowego krytyka poezji.

Niemiryczowie cieszyli się opinią łagodnych panów. W 1753 mieli proces o chłopów zbiegłych do ich wsi Wysokie z dóbr Jana Bogusza, miecznika mińskiego.

W 1744 ustanowili w katedrze lwowskiej fundusz (30.000 złp.) na jednego kanonika z rodziny Niemiryczów lub Jełowickich, pod warunkiem odprawiania dwóch mszy tygodniowo: jednej za ofiarodawców, drugiej za poddanych. Być może, w związku z tym, pozostaje wypłacenie kapitule w roku następnym 15.000 złp. (trzech Jełowickich było na tej kanonii: ostatnim był ks. doc. dr Eustachy Jełowicki, zm. w 1930).

Według panegiryku Walentego Macieja Teppera, dzieliła Antonina z kościołami swój majątek „na poły”. W 1753 wraz z mężem wznoszą i uposażają kościół w Deraźnem na Wołyniu.

Okres późny - po śmierci męża

W czerwcu 1755 umiera Karol Niemirycz, a pogrzeb odbywa się w Równem 9 czerwca 1755.

Po śmierci męża (zm. 1755), mieszkała okresowo na wsi, okresowo we Lwowie, a przez około dwa lata w Warszawie (prawdopodobnie w początkach panowania Stanisława Augusta, gdyż miała się prezentować i na jego dworze).

Według, dziś nie dających się sprawdzić, ustaleń rodziny, dokonanych na podstawie archiwum Łanowieckiego Jełowickich, zmarła na wsi w 1780, która to data była już wymieniana w najstarszych opracowaniach (u Pułaskiego data śmierci nawet 1789), ze wskazaniem jednak na Lwów, jako miejsce zgonu. W nowszych pracach śmierć jej datowano najpóźniej na rok 1760, a to na skutek błędnej interpretacji źródeł sądowych przez A. Prochaskę.

Faktycznie Niemiryczowa zbierała publiczne pochwały jeszcze w styczniu 1774, kiedy to wspomniany Walenty Maciej Tepper, profesor retoryki w Akademii Zamojskiej, nauczyciel poetyki jej wnuka Henryka Niemirycza, dedykował wierszem babce pupila swój, inscenizowany rok wcześniej na popisach szkolnych, Wiersz smutny śmierć męczeńską św. Jana Chrzciciela wyrażający (Zamość 1744).