Antoni Kozłowicz
Ilustracja
kapitan administracji kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1885
Pleszew

Data i miejsce śmierci

12 sierpnia 1940
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

8 pułk strzelców wielkopolskich
60 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
PKU Pułtusk
PKU Płock
PKU Warszawa Miasto II

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
powstanie wielkopolskie
wojna polsko-bolszewicka
III powstanie śląskie
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Antoni Kozłowicz (ur. 22 grudnia 1885 w Pleszewie, zm. 12 sierpnia 1940 w Warszawie) – żołnierz armii niemieckiej, kapitan administracji Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej, powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Ludwika i Franciszki z domu Bilińska[1]. Uczył się w szkole realnej w Kaliszu i Ostrowie. Od 1905 członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W przededniu wybuchu I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej. Awansował do stopnia sierżanta. W 1917 w wyniku odniesienia ciężkich obrażeń prawej ręki zdemobilizowany. Po powrocie do Wielkopolski zorganizował kompanię pleszewską, na której czele wyruszył na pomoc powstańcom do Poznania. Walczył pod Parzynowem, Zdunami, Miejską Górką i Rawiczem. 1 stycznia 1919 brał udział w zdobyciu stacji kolejowej w Krotoszynie przy wsparciu pociągu pancernego „Poznańczyk”. Za walki pod Parzynowem i Rawiczem, gdzie wraz z kompanią zdobył 3 ciężkie karabiny maszynowe, został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W trakcie walk podczas powstania wielkopolskiego został ponownie ciężko ranny. 7 lutego 1919 został mianowany podporucznikiem. Jako oficer 8 pułku strzelców wielkopolskich przeszedł cały szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej. Uczestnik III powstania śląskiego.

Jako oficer rezerwy został zatrzymany w służbie czynnej, w 60 pułku piechoty[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1299. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. W marcu 1924 został przydzielony z 60 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Pułtusk na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat pułtuski[4][5]. W marcu 1925 został przydzielony do PKU Płock na stanowisko oficera ewidencyjnego na powiat płocki[6]. W lutym 1926, w związku z likwidacją stanowiska oficera ewidencyjnego, został przydzielony do macierzystego pułku w Ostrowie Wlkp. W dalszym ciągu był oficerem rezerwy powołanym do służby czynnej[7] Następnie został przeniesiony służbowo do PKU Warszawa Miasto II. We wrześniu 1926 został przydzielony do PKU Warszawa Miasto II na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika II referatu poborowego[8]. We wrześniu 1927 został przydzielony do PKU Radomsko na stanowisko referenta[9][10]. 19 marca 1928 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 7. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[11]. W 1928 został przeniesiony do kadry oficerów służby intendentury z równoczesnym przeniesieniem służbowym do 4 Okręgowego Szefostwa Intendentury w Łodzi. Z dniem 28 lutego 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[12]. Z wojska odszedł na własną prośbę w związku z pogarszającym się stanem zdrowia, spowodowanym odniesionymi ciężkimi ranami[1].

Służbę wojskową zakończył na stanowisku kierownika kancelarii PKU Warszawa Miasto II[1][wymaga weryfikacji?]. Podczas kampanii wrześniowej zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego. Uciekł z niewoli niemieckiej, a następnie sowieckiej. Zmarł 12 sierpnia 1940 w Warszawie. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[1].

Antoni Kozłowicz był żonaty z Franciszką Haliną Kotowską, z którą miał syna Wojciecha (ur. 1929), dziennikarza i córkę Wandę Zytę (ur. 1931), pielęgniarkę.

Tablice pamiątkowe z jego nazwiskiem znajdowały się na koszarach w Pleszewie i na dworcu w Krotoszynie.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 Polak (red.) 1991 ↓, s. 100.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 297.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 498.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 14 marca 1924 roku, s. 122.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 269, 437, 1345.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 20 marca 1925 roku, s. 159.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 5.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 312.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 287.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 826.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 57.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 34.
  13. ↑ Monitor Polski nr 245/1932.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.