Antoni Śliwiński
Ilustracja
major broni pancernej major broni pancernej
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1897
Cebulowo k. Kamieńca Podolskiego

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

Miński Pułk Strzelców,
86 Pułk Piechoty,
10 Pułk Piechoty,
21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”,
1 Pułk Czołgów,
3 Batalion Czołgów i Samochodów Pancernych,
Doświadczalny Batalion Pancerno-Motorowy,
91 Dywizjon Pancerny

Stanowiska

oficer do zleceń, adiutant pułku, oficer mobilizacyjny pułku, dowódca batalionu, dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Grób symboliczny mjra Antoniego Śliwińskiego na cmentarzu Bródnowskim

Antoni Śliwiński (ur. 15 lipca?/27 lipca 1897 w Cebulowie k. Kamieńca Podolskiego, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major broni pancernej Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Andrzeja i Marii z Malinowskich. Absolwent gimnazjum filozoficznego w Mińsku Litewskim. W latach 1916–1917 w armii rosyjskiej, w pułku balonowym. Po ukończeniu szkoły wojskowej chorążych w listopadzie 1917 skierowany do I Korpusu Polskiego[1]. Pełnił funkcję oficera do zleceń przy Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym. Od 1918 w Wojsku Polskim, w Mińskim pułku strzelców. Z tym pułkiem odbył całą kampanię wojny 1920 roku[1]. Awansował do stopnia podporucznika w 1919, i w 1920 do stopnia porucznika.

W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, został adiutantem 86 pułku piechoty. Po ukończeniu przeszkolenia w Szkole Podchorążych w Warszawie (1923) przeniesiony do 10 pułku piechoty na dowódcę kompanii, a następnie do Oddziału Sztabowego MSWojsk. W 1927 awansował do stopnia kapitana, odbył kurs w Szkole Czołgowo-Samochodowej i skierowany został do 21 pułku piechoty na adiutanta. Po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty, został oficerem mobilizacyjnym pułku. Od 1930 dowódca batalionu w 1 pułku czołgów, a od 1931 dowódca kompanii szkolnej w 1 pułku pancernym. W 1934 przeniesiony do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych, a następnie do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych na stanowisko dowódcy doświadczalnego batalionu pancerno-motorowego.

W kampanii wrześniowej dowodził 91 dywizjonem pancernym w Nowogródzkiej Brygadzie Kawalerii. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 3238[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 28K-2-17).

Awanse

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Kolekcja VM ↓, s. 4.
  2. 1 2 Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 293.
  3. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
  4. ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-05-24].
  5. 1 2 3 4 Kolekcja VM ↓, s. 3.
  6. ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Śliwiński Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.45-3549 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-20].
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/7656
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.