Młodość

Urodziła się 3 listopada 1949^[1]. Jej ojciec, urodzony w Dorset Charles Vere Wintour (1917–1999), był cenionym dziennikarzem (pracował m.in. w „The Evening Standard”, „Sunday Express” i „Daily Express”), a matka, urodzona w Harrisburgu Eleanor Trego Baker (1917–1996), została pracownikiem socjalnym^[2]. Wintour dostała imię po swojej babce, Annie Baker, filadelfijskiej celebrytce. Ma czworo rodzeństwa: Geralda (1940–1951; zginął w wypadku drogowym), Jamesa Charlesa (ur. 1947), Patricka i Norę Hilary^[3]. Jej ojciec w 1978 ponownie się ożenił, tym razem z Audrey Slaughter^[4].

Dorastała w St. John’s Wood w Londynie, w wieku 15 lat przeniosła się do Kensington^[5]. W 1960 rozpoczęła naukę w prywatnej szkole dla dziewcząt Queens College, ale trzy lata później przeniosła się do North London Collegiate School^[6]. Starała się poświęcać modzie jak najwięcej uwagi jako regularna czytelniczka czasopisma „Seventeen”^[7]. Uczyła się także u Peggy Angus, która rozbudziła w niej zainteresowanie sztuką^[8]. W wieku 16 lat porzuciła szkołę^[9]. Dzięki wpływom ojca, została zatrudniona w modnym butiku Biba, a następnie pracowała jako ekspedientka w Harrodsie^[10]. W tym okresie zapozowała do zdjęć opublikowanych w czasopismie dla nastolatek „Petticoat” i magazynie „Student”, w którego redakcji pracowała także jako redaktorka działu mody^[11].

„H&Q”: 1970–1975

Wintour (2009)

W marcu 1970 zaczęła pracę w czasopiśmie „Harper’s & Queen” (utworzonym po połączeniu się „Harper’s Bazaar” z „Queen”), gdzie została zatrudniona jako asystentka w dziale mody, później została redaktorką pisma^[12]. To właśnie tam pierwszy raz wyraziła głośno pragnienie pracy jako redaktorka w „Vogue”^[13]. W 1975 odeszła z magazynu, niezadowolona ze współpracy z Min Hogg, wydawczynią „H&Q”^[14]. Jeszcze w tym samym roku wyjechała do Nowego Jorku, gdzie nadzorowała sesję dla amerykańskich wydań „Vogue’a” i „Harper’s Bazaar” oraz pracowała w redakcjach magazynów: „New York” i „House & Garden”^[15]. Próbowała też zdobyć pracę w „Interview” Andy’ego Warhola, ale ten jej odmówił.

„Harper’s Bazaar”, „Viva”, „Savvy”, „New York”: 1975–1982

W 1975 objęła stanowisko młodszego dyrektora ds. mody w redakcji „Harper’s Bazaar” w Nowym Jorku^[16]. Jej innowacyjne sesje (na których m.in. eksperymentowała z fryzurami modelek) stały się przyczyną konfliktów między nią i Tonym Mazzolą, który ostatecznie zwolnił ją z pracy w 1976^[17]. Jej były partner życiowy, dziennikarz freelancer Jon Bradshaw, pomógł jej objąć stanowisko dyrektora mody w czasopiśmie „Viva”, a do jej obowiązków należało m.in. organizowanie sesji zdjęciowych publikowanych w gazecie^[18]. W „Vivie” pracowała przez trzy lata, aż do zamknięcia gazety w listopadzie 1978^[19]. Przez kolejne półtora roku pozostawała bez pracy, w tym okresie poświęciła się podróżom po świecie^[20].

W 1980 została zatrudniona jako dyrektorka ds. mody w kobiecym magazynie „Savvy”^[21]. W 1981 próbowała zdobyć pracę w „Interview” Andy’ego Warhola, ale ten stanowczo jej odmówił^[22]. W 1981 przeszła kolejny raz do czasopisma „New York”, w którym pracowała w dziale mody^[23].

„Vogue”: od 1983

Redaktorka Polly Mellen zaaranżowała jej spotkanie z redaktorką naczelną amerykańskiego „Vogue’a”, Grace Mirabellą, jednak rozmowa nie trwała długo, bo – spytana przez Mirabellę, którą posadę chciałaby objąć – Wintour odpowiedziała, że chce przejąć jej stanowisko^[24]. W 1983 spotkała się z Alexandrem Libermanem, dyrektorem Condé Nast Publications (wydawcy „Vogue’a”), który namówił ją na pracę w „Vogue’u”^[25]. Wintour otrzymała nieużywany wcześniej tytuł dyrektora kreatywnego gazety^[26]. Jej obowiązki nie były do końca sprecyzowane, miała zajmować się „pracą nad podniesieniem jakości stron i wprowadzeniem na nie innych aspektów zainteresowań kobiet”^[27]. Poza tym, często bez zgody Mirabelli, zmieniała koncepcję artykułów publikowanym w czasopismie^[28].

We wrześniu 1985 została redaktorką naczelną brytyjskiego „Vogue’a”, ale stanowisko objęła dopiero w kwietniu 1986 po narodzinach syna, Charliego^[29]. Przeprowadziła w brytyjskim wydaniu „Vogue’a” radykalne zmiany na wzór amerykański, m.in. dzięki którym doprowadziła do wzrostu nakładu gazety^[30]. W tym okresie przylgnęła do niej łatka szefowej oziębłej i bezkompromisowej^[31].

W 1987 wróciła do Nowego Jorku, by objąć stanowisko redaktor naczelnej pisma wnętrzarskiego „House & Garden”, którego nazwę zmieniła na „HG” i do którego wprowadziła tematy związane z modą, za co była szeroko krytykowana przez czytelników^[32].

1 sierpnia 1988 zaczęła pracę na stanowisku redaktorki naczelnej amerykańskiego „Vogue’a”^[33]. Wkrótce uczyniła z czasopisma „biblię mody”, która wyznacza trendy w modzie i kanony piękna^[34]. Jako szefowa czasopisma podejmowała kontrowersyjne decyzje, m.in. umieściła na okładce skandalizującą piosenkarkę Madonnę czy bizneswoman Ivanę Trump, czym zapoczątkowała trend na zatrudnianie celebrytek, a nie modelek, na okładkowe sesje zdjęciowe^[35]. Z uwagi na swój autorytet i wpływy stała się jedną z najpotężniejszych postaci w amerykańskich mediach^[36]. W lutym 1991 otrzymała nagrodę specjalną za wkład w modę na gali wręczenia nagród Rady Amerykańskich Projektantów Mody^[37]. Oprócz głównego wydania „Vogue’a” nadzorowała także tytuły: „Teen Vogue”, „Vogue Living” i „Men’s Vogue”^[38].

W 2011 odebrała order Legii Honorowej z rąk prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy’ego^[39]. W marcu 2013 objęła stanowisko dyrektorki artystycznej wydawnictwa Condé Nast Publications^[40]. W maju 2014 otworzyła Centrum Kostiumów Anny Wintour w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku^[41]. W grudniu 2020 awansowała na stanowisko dyrektorki generalnej do spraw treści w Condé Nast Publications^[42].

Wystąpiła w filmie dokumentalnym R. J. Cutlera The September Issue (2009) o pracach nad wrześniowym numerem magazynu „Vogue”^[43]. Pojawiła się w roli cameo w filmie Zoolander 2 (2016)^[44]. Występowała w serialu internetowym Zapytaj Annę (Go Ask Anna, 2019–2020), którego była główną bohaterką^[45].