Andrzej Witold Sieczkowski
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1913
Warszawa

Data śmierci

25 grudnia 1998

Zawód, zajęcie

językoznawca, tłumacz, żołnierz AK

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Andrzej Witold Sieczkowski, ps. „Chrabąszcz”[1] (ur. 22 stycznia 1913 w Warszawie[2], zmarł 25 grudnia 1998[1]) – polski językoznawca, tłumacz, żołnierz Armii Krajowej, autor prac naukowych i popularnonaukowych z dziedziny językoznawstwa.

Biografia

Urodził się 22 stycznia 1913 roku w Warszawie. W 1931 roku został absolwentem Gimnazjum im. Stanisława Staszica, po czym rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Studiował polonistykę oraz filologię słowiańską (magisterium w 1936). Udzielał się w kołach naukowych. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Łączności w Zegrzu[2]. Od 1936 roku pracował jako nauczyciel akademicki, rozpoczął także działalność naukową. W latach 1938–1939 studiował w paryskiej Ecole Nationale des Langues Vivantes Orientales[2].

Na początku wojny – po udziale w kampanii wrześniowej – trafił do niewoli. Udało mu się jednak uciec z transportu do obozu jenieckiego. W czasie okupacji imał się różnych zajęć, ale równocześnie prowadził działalność dydaktyczną. W 1941 został aresztowany przez Niemców i stał się więźniem Pawiaka. Również stamtąd udało mu się wydostać[2]. Walczył w powstaniu warszawskim w szeregach Zgrupowania „Kuba” – „Sosna”, najpierw na Starym Mieście, później na Śródmieściu Północnym[1]. W czasie walk powstańczych został ranny. Po upadku powstania ponownie trafił do niewoli. Przebywał najpierw w stalagu w Łambinowicach, a następnie w oflagu w Murnau[2] (był wówczas podporucznikiem Armii Krajowej)[1].

Po wojnie kontynuował pracę dydaktyka i naukowca na Uniwersytecie Warszawskim; prowadził zajęcia z języka czeskiego[3]. W latach 1948–1952 uczył języka polskiego na uczelni w Pradze[3]. Od 1952 roku pracował jako adiunkt Katedry Filologii Słowiańskiej na warszawskim uniwersytecie, a od roku 1955 – jako docent[3]. Na emeryturę przeszedł w 1978[3].

Przebieg kariery naukowej

  • 1936 – magisterium z filologii słowiańskiej
  • 1936 – rozpoczęcie pracy dydaktyczno-naukowej
  • 1949 – członek Komisji Językowej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[3]
  • 1952 – doktorat (Slovotorná struktura českých a polských přidavných jmen) na Uniwersytecie Karola, jego nostryfikacja w Polsce i stanowisko adiunkta na Uniwersytecie Warszawskim[3]
  • 1955 – tytuł docenta[3]
  • 1968–1971 – członek Rady Naukowej Zakładu Językoznawstwa PAN[3]

Życie osobiste

W czerwcu 1943 roku ożenił się z Haliną Wiśniewską[2]. W czasie wojny stracił rodziców i jednego z braci[3].

Wybrane prace

  • 1952: Slovotorná struktura českých a polských přidavných jmen (praca doktorska)
  • 1957: Struktura słowotwórcza przymiotników czeskich i polskich
  • 1960: Próba klasyfikacji bohemizmów spotykanych w języku polskim
  • 1962: Z metodyki badań porównawczych nad słowotwórstwem słowiańskim
  • 1964: Kategoria gramatyczna wołacza w językach zachodniosłowiańskich
  • liczne artykuły w „Poradniku Językowym”

Odznaczenia

Otrzymał następujące odznaczenia[4]:

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Andrzej Witold Sieczkowski. [w:] Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2021-11-27].
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Skorupka 1980 ↓, s. 402.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Skorupka 1980 ↓, s. 403.
  4. ↑ Skorupka 1980 ↓, s. 404.

Bibliografia

  • Stanisław Skorupka. Andrzej Sieczkowski jako slawista, polonista i popularyzator kultury języka. „Poradnik Językowy”. nr 8/1980. s. 401–409. 
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.