Andrzej Meyer
Ilustracja
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1893
Kraków

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty,
I Brygada Legionów Polskich,
1 Dywizjon Samochodowy,
8 Dywizjon Samochodowy,
8 Batalion Pancerny,
3 Batalion Pancerny

Stanowiska

oficer sztabowy,
dowódca kolumny samochodowej,
adiutant prezydenta RP,
dowódca dywizjonu,
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Komandorski Orderu Błogosławionego Piusa IX Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Oficer Orderu Korony Włoch Kawaler Orderu Korony (Belgia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Adiutantura prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego: od lewej por. Tomasz Łaszkiewicz, mjr Andrzej Meyer, gen. Mariusz Zaruski i kpt. Leon Horodecki (1925)

Andrzej Meyer (ur. 8 kwietnia 1893 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, adiutant prezydenta RP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 8 kwietnia 1893 w rodzinie Jana i Heleny z Pochwalskich. Miał brata Jana, także legionistę.

W rodzinnym Krakowie ukończył szkołę średnią i Wyższą Szkołę Realną. Od 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego[1]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty, później w sztabie I Brygady Legionów Polskich i w jej szeregach przeszedł szlak bojowy[1]. Później odkomenderowany do Komendy Legionów, został kierowcą samochodu sztabowego. 1 stycznia 1917 został awansowany do stopnia chorążego samochodowego. W wyniku kryzysu przysięgowego z lipca 1917 służył w ramach Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po bitwie pod Rarańczą z lutego 1918 został internowany w obozie w Dułowie (węg. Dulfalva) na Zakarpaciu, a następnie wcielony do c. i k. armii, w której był do września 1918, w tym został skierowany na front włoski. U schyłku wojny, we wrześniu 1918 powrócił na teren Galicji.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od połowy grudnia 1918 służył w DOGen. Kraków, a od stycznia 1919 był organizatorem Oddziału IV. Został dowódcą kolumny samochodowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[1]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 był dowódcą kolumny samochodowej Naczelnika Państwa i Naczelnego Dowództwa. W sierpniu 1920 dokonał zdobycia dwóch dział, 5 karabinów maszynowych i 20 wozów taborowych.

Po wojnie został awansowany do stopnia kapitana samochodowego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2], a następnie do stopnia majora samochodowego ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[3][4][5]. W latach 1923–1925 jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu samochodowego pełnił służbę w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej: w 1923 jako szef służby samochodowej przybocznej prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego[6]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko I adiutanta przybocznego Prezydenta RP[7][8]. Od 1926 był komendantem kwatery w Gabinecie Wojskowym Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W grudniu 1927 został przeniesiony do 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu[9][10]. W 1932 był komendantem kadry 8 dywizjonu samochodowego[11]. 27 czerwca 1935 został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 z 1 lokatą w korpusie oficerów samochodowych[12]. Jako komendant kadry wydał 5 października 1935 rozkaz o reorganizacji 8 batalionu pancernego i 25 października 1935 został jego dowódcą. Od września 1937 do 1939 był dowódcą 3 batalionu pancernego w Warszawie. Pełnił funkcję II wiceprezesa Związku Legionistów Polskich w Bydgoszczy.

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez Oddział Specjalny Frontu Ukraińskiego. W 1940 został zamordowany w więzieniu NKWD w Kijowie przy ul. Karolenkiwskiej 17. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42-179 oznaczony numerem 1913 i dosłownie wskazany jako Mejer)[13][14]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Grób symboliczny Andrzeja Meyera ustanowiono na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284a wprost-1-2)[15].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.