Andrzej Dziuba

Andrzej Dziuba (2018)
Soli Deo Samemu Bogu
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	10 października 1950 Pleszew
Biskup diecezjalny łowicki
Okres sprawowania	2004–2024
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	21 czerwca 1975
Nominacja biskupia	27 marca 2004
Sakra biskupia	22 maja 2004
Odznaczenia

Andrzej Franciszek Dziuba^[1] (ur. 10 października 1950 w Pleszewie) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup diecezjalny łowicki w latach 2004–2024, od 2024 biskup senior diecezji łowickiej.

Życiorys

Urodził się 10 października 1950 w Pleszewie. W 1968 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Pleszewie i złożył egzamin dojrzałości. W latach 1969–1975 studiował w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Studia uwieńczył magisterium w zakresie teologii dogmatycznej uzyskanym na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 czerwca 1975 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski. Studia doktoranckie w zakresie teologii moralnej odbył na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. Stopień doktora uzyskał w 1979 na podstawie dysertacji Mikołaj z Mościsk, teolog moralista XVII wieku^[1]. Studia kontynuował w Akademii Alfonsjańskiej w Rzymie i w Uniwersita Italiana per Stranieri w Perugii^[2].

Po przyjęciu święceń był wikariuszem w parafii Trójcy Świętej w Łobżenicy. W latach 1981–1988 był duszpasterzem przy kościele św. Marcina w Warszawie, a w latach 1998–2004 przy kościele św. Barbary na Koszykach w Warszawie. W latach 1981–1984 był referentem w Sekretariacie Prymasa Polski w Warszawie oraz sekretarzem i kapelanem Prymasa Polski dla archidiecezji gnieźnieńskiej. W latach 1984–1998 pełnił funkcje kierownika Sekretariatu Prymasa Polski i sekretarza osobistego kardynała Józefa Glempa, prymasa Polski. W latach 1998–2004 był radcą teologicznym Sekretariatu Prymasa Polski^[1].

W 1990 habilitował się na podstawie rozprawy Jan Azor – teolog moralista^[1]. W 1997 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych^[3]. W latach 1989–2004 był zatrudniony na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w 1995 został pracownikiem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Na obu uczelniach pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Teologii Moralnej. W 2005 został dyrektorem Ośrodka Dokumentacji i Studiów nad Osobą i Nauczaniem Kardynała Stefana Wyszyńskiego Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[1].

27 marca 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji łowickiej^[4]. 22 maja 2004 przyjął święcenia biskupie i odbył ingres do bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu^[5]. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski, a współkonsekratorami Henryk Muszyński, arcybiskup metropolita gnieźnieński, i Alojzy Orszulik, pierwszy biskup diecezjalny łowicki^[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Soli Deo” (Samemu Bogu)^[6]. W 2020 do Stolicy Apostolskiej złożono skargi, w których zarzucano mu dopuszczenie się zaniedbań w prowadzeniu spraw o nadużycia seksualne na szkodę osób małoletnich ze strony niektórych (według doniesień medialnych pięciu^[7]) duchownych diecezji łowickiej^[8]. Dochodzenie na szczeblu diecezjalnym, zgodnie z założeniami motu proprio Vos estis lux mundi, przeprowadził arcybiskup metropolita łódzki Grzegorz Ryś^[8] i w 2020 zebrane dokumenty zostały przekazane do Stolicy Apostolskiej^[9]. W 2022 państwowa komisja ds. pedofilii złożyła do prokuratury zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przez niego przestępstwa niezawiadomienia organów ścigania o nadużyciach seksualnych na szkodę małoletniego, których w 2016 dopuścił się podległy mu duchowny pełniący funkcję kapelana ziemian^[10]. W następstwie przeprowadzonego dochodzenia kanonicznego^[11] 9 marca 2024 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z funkcji biskupa diecezjalnego łowickiego^[12], a administratorem apostolskim sede vacante diecezji łowickiej ustanowił biskupa pomocniczego tej diecezji Wojciecha Osiala^[13].

W strukturach Konferencji Episkopatu Polski objął funkcje przewodniczącego Rady Naukowej oraz Zespołu ds. Stypendiów Naukowych i Językowych. Ponadto został członkiem Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Francji oraz Kościelnej Komisji Konkordatowej, w ramach której objął funkcję przewodniczącego Zespołu ds. Szkolnictwa Wyższego. Został również delegatem na Międzynarodowe Kongresy Eucharystyczne^[1].

W 2016 konsekrował biskupa pomocniczego łowickiego Wojciecha Osiala, a w 2017 asystował w sakrze nuncjusza apostolskiego w Rwandzie Andrzeja Józwowicza^[14].

Został naczelnym kapelanem Związku Polskich Kawalerów Maltańskich^[15].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2012 został odznaczony Wielkim Krzyżem Pro Piis Meritis Zakonu Kawalerów Maltańskich^[16]. Przyjęty w poczet Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, w 2014 podniesiony do rangi Komandora z Gwiazdą^[17].

Nadano mu honorowe obywatelstwo Łowicza (2009)^[18] i gminy Łobżenica (2014)^[19].

W 2009 otrzymał tytuł doktora honoris causa Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Andrzeja Dziuby na stronie diecezji łowickiej. [dostęp 2018-04-24].
• Andrzej Dziuba na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-18].
• Andrzej Dziuba [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-22]  (ang.).
• Andrzej Dziuba, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-10-31] .