Andrzej Bronisław Kulczycki
Bronisław Kulczycki
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 listopada 1895
Tuszków

Data śmierci

1978

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 Pułk Strzelców Podhalańskich,
10 Pułk Piechoty,
18 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi

Andrzej Bronisław Kulczycki, właśc. Bronisław Kulczycki[1] (ur. 27 listopada 1895 w Tuszkowie, zm. 1978) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Andrzej Bronisław Kulczycki urodził się 27 listopada 1895[2]. Był synem Ferdynanda i Marii z domu Pitag[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 października 1922[3][4]. W latach 20. służył w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku[5][6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[7][8]. W 1927 zamieszkiwał w Dederkałach[2]. Jako oficer sanockiego 2 psp w 1928 był przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. W 1932 był oficerem 10 pułku piechoty w Łowiczu[10]. Sprawował stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Skierniewicach[11]. Według stanu z marca 1939 w stopniu majora był dowódcą I batalionu 18 pułku piechoty ze Skierniewic[12].

Po wybuchu II wojny światowej w okresie trwającej kampanii wrześniowej 1939 sprawował stanowisko dowódcy II batalionu 10 pułku piechoty[13] oraz dowódcy batalionu marszowego dla 18 pułku piechoty. Potem został oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Był współorganizatorem w obozie „Barbara” w Palestynie i w latach 1942–1945 był pierwszym komendantem Junackiej Szkoły Kadetów dla polskiej młodzieży na obczyźnie[11].

Zmarł w 1978[11]. Pośmiertnie, 22 grudnia 1997 został uhonorowany tytułem honorowego obywatela Skierniewic[11].

23 kwietnia 1927 poślubił w Sanoku Sofię Amalię Serwa (ur. 1899, córka Józefa Serwy), a świadkiem na ich ślubie był mjr Kazimierz Galiński, ówczesny dowódca batalionu KOP „Dederkały”[2]. W 1997 jego syn Jerzy Kulczycki opracował Wspomnienia majora Andrzeja Kulczyckiego dowódcy Junackiej Szkoły Kadetów, z pracy w szkole Kadetów, w Palestynie, w latach 1942–1945[14].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 kwietnia 1931 roku, s. 201, sprostowano imię i datę urodzenia z „Bronisław ur. 27 listopada 1898” na „Andrzej Bronisław ur. 27 listopada 1895”.
  2. 1 2 3 4 Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 131.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 452.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 375.
  5. 1 2 Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 379.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 219.
  8. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 59.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 138.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 540.
  11. 1 2 3 4 Honorowy Obywatel Miasta Skierniewice. skierniewice.eu. [dostęp 2020-09-07].
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 568–569, 672.
  13. ↑ Andrzej Bronisław Kulczycki. bohaterowie1939.pl. [dostęp 2020-09-07].
  14. ↑ Od Buzułuku do Pahlevi. Polskie SIły Zbrojne w ZSRR i na Bliskim Wschodzie 1941–1943. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa im. Józefa PIłsudskiego, 2012, s. 264. ISBN 978-83-63050-08-5.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.