Andrzej Abramowicz
Herb
Lubicz odmienny
Rodzina

Abramowiczowie herbu Lubicz odmienny

Data śmierci

1763

Ojciec

Samuel Abramowicz, stolnik wileński

Matka

Teresa Petronela Ślizień, referendarzówna WKL

Odznaczenia
Order Orła Białego

Andrzej Abramowicz herbu Lubicz odmienny[1] (ok. 1700 – wrzesień lub październik 1763) – kasztelan brzeski litewski, syn Samuela, stolnika wileńskiego.

Sprawowane urzędy

Poseł na Sejm Rzeczypospolitej Obojga Narodów

Życiorys

Dziedzic Wornian, brat Jerzego, starosty starodubowskiego i wicemarszałka Trybunału Litewskiego (1755) i Antoniego, podstarościego starodubowskiego, posłów na Sejm Rzeczypospolitej Obojga Narodów[5].

Wpływy Andrzeja Abramowicza, a także i jego rodziny, opierały się na potędze Radziwiłłów, których był stronnikiem (klientem). Za przynależność do stronnictwa Radziwiłłów zapłacił podczas obrad Trybunału Litewskiego w 1756 r. Na poprzednim trybunale Abramowicz poparł innych stronników Radziwiłłów – Matuszewiczów – przeciwko przywódcy Familii, kanclerzowi wielkiemu litewskiemu Michałowi Fryderykowi Czartoryskiemu, który zamierzał pozbawić Matuszewiczów szlachectwa. Wobec tego stanowiska kanclerz oskarżył Abramowicza o korupcję. Podnosił też kwestię rzekomego pochodzenia Abramowiczów od neofitów żydowskich, chcąc pomniejszyć wagę sprawy (odebranie dożywotniego urzędu). Abramowicz w walce o swoje stanowisko szukał sojuszników wśród magnatów. Przystał nawet do stronnictwa profrancuskiego. Mimo różnorodnych działań obronnych podczas obrad trybunału, któremu przewodniczył podskarbi wielki litewski Jan Jerzy Flemming (zięć Czartoryskiego), Andrzej Abramowicz utracił urząd, podobnie jak inni stronnicy Radziwiłłów. Ostatecznie pisarstwo wileńskie zostało mu przywrócone, kiedy marszałkiem trybunału został człowiek wojewody wileńskiego Michała Kazimierza Radziwiłła – Bohusz Jasiński. Przyjęto przy tym rozwiązanie kompromisowe zaproponowane wcześniej przez hetmana wielkiego litewskiego Michała Józefa Massalskiego: Abramowiczowi przywrócono urząd pisarza na dwa tygodnie, a potem otrzymał wakującą od pewnego czasu kasztelanię brzeską. Tym samym został ułagodzony urzędem senatorskim, a Familia pozbyła się niewygodnego człowieka z Wilna[6].

Zmarł w stanie bezżennym[6]. 3 sierpnia 1761 roku został odznaczony Orderem Orła Białego nr 447[7].

Przypisy

  1. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego. Spisy, t. 8: Ziemia brzeska i województwo brzeskie XIV–XVIII wiek, pod red. A. Rachuby, Warszawa 2020, s. 338.
  2. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. 1, Województwo wileńskie, pod red. A. Rachuby, W. 2004, s. 141, 185, 624.
  3. ↑ Robertas Jurgaitis, Vilniaus seimelio veikla 1717–1795 m., Kaunas 2007, s. 227.
  4. ↑ Robertas Jurgaitis, Vilniaus seimelio veikla 1717–1795 m., Kaunas 2007, s. 228.
  5. ↑ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, t. 4, Ziemia Smoleńska i Województwo Smoleńskie XIV-XVIII wiek, pod red. A. Rachuby, W. 2003, s. 283, 311, 338.
  6. 1 2 S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego Odlewni Czcionek i Drukarni S. Orgelbranda Synów, XIX i pocz. XX wieku (może wymagać uaktualnienia).
  7. ↑ Patrz Marta Męclewska: Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Wyd. pierwsze. Warszawa: ARX REGIA Ośrodek Wydawniczy Zamku Królewskiego w Warszawie, 2008, s. 198. ISBN 978-83-7022-178-2.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.