Działalność naukowa

Po 1956 roku pracownik naukowy Instytutu Przemysłu Cukrowniczego, kierownik zakładu Ekonomiki i Organizacji w latach 1961–1966, wykładowca na SGGW. Założyciel i wieloletni kierownik Pracowni Badań Socjologicznych przy Społecznym Komitecie Przeciwalkoholowym. Od 1966 roku pracownik naukowy Akademii Teologii Katolickiej (obecnie UKSW) w Warszawie. Piastował stanowisko docenta do 1974, a następnie profesora nadzwyczajnego do 1985 roku. W tym czasie utworzył, a następnie kierował katedrą socjologii religii. Prowadził pionierskie w Polsce badania z zakresu alkoholizmu i socjologii religii. Autor 5 książek i ok. 150 artykułów naukowych, w tym: Alkohol. Zagadnienia polityki społecznej (wyd. I 1968, wyd. II 1977). Promotor kilkudziesięciu prac doktorskich.

W latach 1969–1983 członek Komitetu Wykonawczego Międzynarodowego Stowarzyszenia Socjogii Religii (Committe International de Sociologie des Religions), a także Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i innych stowarzyszeń naukowych i społecznych.

Działalność społeczna

Członek Komisji Episkopatu Polski Iustitia et Pax (1968-1993). Delegat księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego do Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 r.

Od 1957 roku działacz ruchu „Znak”, był członkiem władz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie w latach 1958–1987 i 1989-1991, w tym w latach 1972–1986 jako prezes. Rozwijał działalność formacyjną w całej Polsce przez duszpasterstwa środowiskowe, przyczyniając się do powołania ok. 80 nowych klubów inteligencji katolickiej w okresie pierwszej „Solidarności”, kiedy władze odstąpiły od zakazu tworzenia nowych KIK-ów.

20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[2]. Był jednym z kandydatów do tzw. Społecznej Rady Gospodarki Narodowej, która w zamyśle władz NSZZ „Solidarność” miała współkształtować razem z rządem politykę gospodarczą. W grudniu 1981 został członkiem prezydium Prymasowskiej Rady Społecznej pierwszej kadencji (1981-1984).

W latach 1986–1989 był członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Przyjęcie zaproszenia do wejścia do tego gremium spowodowało, że został zmuszony przez członków KIK do rezygnacji z funkcji prezesa, co nastąpiło 6 grudnia 1986. Do 5 kwietnia 1987 pozostawał członkiem zarządu KIK, po czym nie ubiegał się o ponowny wybór.

Członek honorowy KIK-u od 2002 r.