André Messager
Ilustracja
Imię i nazwisko

André Charles Prosper Messager

Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1853
Montluçon

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

24 lutego 1929
Paryż

Instrumenty

fortepian, organy

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
podpis

André Charles Prosper Messager (ur. 30 grudnia 1853 w Montluçon, zm. 24 lutego 1929 w Paryżu[1][2]) – francuski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

W latach 1869–1874 uczył się w École de Musique Classique et Religieuse u Eugène’a Gigouta (harmonia) i Clémenta Loreta (organy), pobierał też naukę u Gabriela Faurégo i Camille’a Saint-Saënsa[1]. Pełnił funkcję organisty w paryskich kościołach St Sulpice (1874), St Paul-St Louis (1881) i Ste Marie-des-Batignolles (1882–1884)[1][2]. W 1876 roku swoją Symfonią A-dur zdobył I nagrodę w konkursie zorganizowanym przez Société des Auteurs et Compositeurs de Musique[1]. W latach 70. XIX wieku dyrygował i pisał balety dla Folies Bergère, a w 1880 roku prowadził przez jeden sezon Eden-Théâtre w Brukseli[1][2]. W 1883 roku na zlecenie wydawnictwa Enoch dokończył operetkę Firmina Bernicata François-les-Bas-Bleus[1]. Pisał cieszące się dużą popularnością na scenach francuskich i angielskich operetki[1]. Działał też jako dyrygent, propagując twórczość Richarda Wagnera, współczesnych kompozytorów francuskich (Claude Debussy, Gabriel Fauré, Maurice Ravel) oraz muzykę dawną (Christoph Willibald Gluck, Jean-Philippe Rameau)[1]. Poprowadził prapremierowe przedstawienie opery Debussy’ego Peleas i Melisanda (1902)[2]. Był dyrektorem muzycznym Opéra-Comique (1898–1903) i Opéra de Paris (1907–1914)[1][2]. Od 1901 do 1907 roku pełnił też funkcję dyrektora artystycznego londyńskiego Covent Garden Theatre[2]. W 1905 roku dyrygował Concerts Lamoureux[1][2]. Od 1908 do 1919 roku był dyrygentem Société des Concerts du Conservatoire[1][2]. W sezonie 1924 dyrygował zespołem Ballets Russes Siergieja Diagilewa[1][2].

Od 1926 roku był członkiem Académie des beaux-arts[1][2]. Odznaczony został Legią Honorową[1]. Był żonaty z kompozytorką Alice Maude Davies (pseud. Hope Temple, 1858–1938)[1][2]. Został pochowany na cmentarzu Passy koło Gabriela Faurégo i Claude’a Debussy’ego[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1])

Utwory orkiestrowe

  • Symfonia A-dur (1875)
  • ballada orkiestrowa Loreley (ok. 1880)

Utwory kameralne

  • Trois pièces na skrzypce i fortepian (1897)

Utwory fortepianowe

  • Impromptu (1889)
  • Habanera (1889)
  • Menuet (1889)
  • Mazurka (1889)
  • Caprice polka (1889)
  • Valse (1889)
  • Pavane des fées (1889)
  • Souvenirs de Bayreuth (1899)
  • Trois valses na fortepian na 4 ręce (1884)

Pieśni na głos i fortepian

  • Nouveau printemps (1885)
  • Amour d’hiver (1911)

Kantaty

  • Prométhée enchaîné (ok. 1877)
  • Don Juan et Haydée (ok. 1880)

Opery

  • opera komiczna La béarnaise (wyst. 1885)
  • opera komiczna Le bourgeois de Calais (wyst. 1887)
  • opera komiczna La basoche (wyst. 1890)
  • dramat liryczny Hélène (wyst. 1891)
  • komedia liryczna Madame Chrysanthème (wyst. 1893)
  • opera komiczna Le chevalier d’Harmental (wyst. 1896)
  • opera komiczna Véronique (wyst. 1898)
  • opera komiczna Les dragons de l’impératrice (wyst. 1905)
  • komedia liryczna Fortunio (wyst. 1907)
  • legenda liryczna Béatrice (wyst. 1914)
  • opera Monsieur Beaucaire (wyst. 1919)
  • komedia muzyczna La petite functionnaire (wyst. 1921)
  • komedia muzyczna L’amour masqué (wyst. 1923)

Operetki

  • Le mari de la reine (wyst. 1889)
  • La fiancée en loterie (wyst. 1896)
  • Les p’tites Michu (wyst. 1897)
  • Coups de roulis (wyst. 1928)

Balety

  • Fleur d’oranger (1878)
  • Les vins de France (1879)
  • Mignons et vilains (1879)
  • Les deux pigeons (1886)
  • Scaremouche (1891)
  • Amants éternels (1893)
  • Les chevalier aux fleurs (1897)
  • Une aventure de la guimard (1900)

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 200–201. ISBN 83-224-0656-8.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2419–2420. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.