Aloza tęczowa
Alosa pseudoharengus[1]
(Wilson, 1811)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

śledziokształtne

Rodzina

śledziowate

Rodzaj

Alosa

Gatunek

aloza tęczowa

Synonimy
  • Clupea megalops Rafinesque, 1818
  • Clupea parvula Mitchill, 1814
  • Clupea pseudoharengus Wilson, 1811
  • Clupea vernalis Mitchill, 1815
  • Clupea virescens DeKay, 1842
  • Meletta venosa Valenciennes, 1847
  • Pomolobus pseudoharengus (Wilson, 1811)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Aloza tęczowa[3], aloza wielkooka[3] (Alosa pseudoharengus) – gatunek ryby z rodziny śledziowatych (Clupeidae).

Występowanie

Północno-zachodni Atlantyk od Zatoki Św. Wawrzyńca i Nowej Szkocji po Karolinę Północną, oraz jeziora Seneca i Cayuga w stanie Nowy Jork. Introdukowana w jeziorze Ontario rozprzestrzeniła się po wszystkich Wielkich Jeziorach.

Tworzy stada, zazwyczaj w pobliżu ujść rzek, do których wchodzi na tarło. Zazwyczaj przebywa na głębokości 56–110 m (maksymalnie 145 m).

Cechy morfologiczne

Osiąga maksymalnie 40 cm (zazwyczaj 30 cm) długości i 200 g masy ciała. Ciało umiarkowanie spłaszczone, na brzuchu wyraźny kil z łusek. Żuchwa wystaje poza szczękę, z przodu pyska niewielkie zęby zanikające z wiekiem. Średnica oka większa niż długość pyska. Wyrostki filtracyjne na dolnej części pierwszej pary łuków skrzelowych wyrastają z wiekiem w liczbie 38–44. W płetwach brzusznych 9 promieni.

Ubarwienie grzbietu szarozielone. Za głową ciemna plama. Wnętrze jamy otrzewnej srebrzyste.

Odżywiane

Młode osobniki w rzekach żywią się okrzemkami, widłonogami i małżoraczkami. Dorosłe zjadają krewetki i małe ryby.

Drapieżnikami są sandacz amerykański, bass małogębowy, Pomoxis, pstrągi oraz rekiny i minogi. Pasożytami są kolcogłowy, tasiemce, przywry i widłonogi.

Rozród

Dojrzewa płciowo przy długości powyżej 11 cm w wieku 2–5 lat, populacje słodkowodne dojrzewają wcześniej niż słonowodne. Trze się od III do VIII. Na tarło migruje w górę rzek, trze się w jeziorach i wolnych odcinkach rzek. Również populacje jeziorowe migrują do dopływów. Wkrótce po tarle tarlaki schodzą do morza lub jeziora. Tarło odbywa się zazwyczaj wieczorem przy temperaturze nieprzekraczającej 27,8 °C. Ikra jest pelagiczna okrągła, gładka, nie lepka. Żółtko jest ziarniste, jasne, bursztynowe do żółtego, przezroczyste. W temperaturze 7 °C inkubacja trwa 15 dni, w temperaturze 15 °C 6 dni, w temperaturze 21 °C 3 i pół, a przy 28 °C 2 dni.

Larwy po wykluciu pozostają w pobliżu tarlisk. Po 1 lub 2 tygodniach po wykluciu, przy długości około 10 mm, formują stada. Do morza schodzą latem i jesienią, czasem w listopadzie i grudniu.

Znaczenie

Ma znaczenie w rybołówstwie. czasem łowiona przez wędkarzy. Sprzedawana świeża, solona, wędzona lub mrożona. Czasem wykorzystywana do połowu homarów i krabów, oraz do produkcji karmy dla zwierząt.

Nadmierne połowy, zanieczyszczenie wód i zabudowa rzek doprowadziły do spadku jej liczebności.

Przypisy

  1. ↑ Alosa pseudoharengus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Alosa pseudoharengus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. 1 2 Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.

Bibliografia

  • Alosa pseudoharengus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 19 marca 2011]
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.