Alojzy Lysko
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1942
Bojszowy

Poseł V kadencji Sejmu
Okres

od 19 października 2005
do 4 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Alojzy Wiktor Lysko (ur. 15 lutego 1942 w Bojszowach) – polski pisarz, nauczyciel górnictwa, polityk i samorządowiec związany ze Śląskiem, poseł na Sejm V kadencji.

Życiorys

Jego ojciec był wcielony do Wehrmachtu, zginął na froncie wschodnim[1].

Deklaruje się jako Ślązak[2]. Magister administracji po Uniwersytecie Śląskim. W latach 1964–1992 (do czasu przejścia na emeryturę) pracował jako nauczyciel górnictwa, przez kilka lat był dyrektorem szkoły. Jest autorem książek o tematyce historycznej i śląskiej, m.in. publikacji To byli nasi ojcowie, poświęconej osobom przymusowo wcielonym do niemieckiego wojska.

Należał kolejno do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego i Przymierza Prawicy, z którym przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości. W latach 1998–2005 zasiadał w sejmiku śląskim. W wyborach parlamentarnych w 2001 z listy PiS bez powodzenia kandydował do Sejmu, a w wyborach w 2005 uzyskał mandat poselski w okręgu katowickim.

Jako jedyny poseł PiS 7 września 2007 głosował przeciwko skróceniu kadencji Sejmu. Początkowo deklarował brak zamiaru kandydowania w przedterminowych wyborach parlamentarnych, ostatecznie przyjął propozycję Platformy Obywatelskiej, z rekomendacji której bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora. Powołany później w skład rady programowej TVP Katowice. Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i w 2015[3][4].

Wyróżnienia

Publikacje

  • Eliasz i Pistulka – 1991
  • Duchy i duszki bojszowskie – 1992
  • Słownik biograficzny Ziemi Pszczyńskiej (współpraca) – 1995
  • Echa pszczyńskiego lasu – 1996
  • Klechdy pszczyńskie – 1997
  • Bojszowy śpiewają (śpiewnik, wspólnie z Janem Walą) – 1998
  • To byli nasi ojcowie… – 1999
  • Wisło, opowiedz… – 2001
  • Bojszowy w XX wieku – 2002
  • Boże strony – 2003
  • Marszałek Sejmu Śląskiego (wspólnie z Konstantym Wolnym) – 2004
  • Nasze dziedzictwo – 2005
  • Unicestwieni przez wojnę i kłamstwo – wspólnie z Rafałem Bulą – 2005
  • Duchy wojny 1. Dziennik żołnierski 1942–1944. W koszarach pod szczytami Alp – 2008
  • Skarby historii (wspólnie z Aleksandrem Lyską) – 2007
  • Duchy wojny 2. Dziennik żołnierski 1942–1944. W bunkrach Wału Atlantyckiego – 2009
  • Duchy wojny 3. Dziennik żołnierski 1942–1944. W okopach Frontu Wschodniego – 2010
  • Uczyła żyć i pracować (wspólnie z Ireneuszem Wróblem) – 2010
  • Mój śląski Teksas (wspólnie z Józefem Kłykiem) – 2010
  • Świadkowie cierpienia i śmierci w Lędzinach (wspólnie z Rafałem Bulą) – 2010
  • Duchy wojny 4. Dziennik żołnierski 1942–1944. W objęciach śmierci – 2011
  • Czyste oczy – 2011
  • Świadkowie cierpienia i śmierci – obozy i podobozy w Lędzinach (wspólnie z Rafałem Bulą) – 2011
  • Historia pracą pisana – 2012
  • Losy Górnoślązaków w dwudziestym wieku – 2013
  • Anielin Fabera – rys biograficzny – 2013
  • Duchy wojny 5. Wspomnienia Wichty Ochmanowej 1944–1966. W udręce nadziei – 2014
  • Jak to dawniej na Ziemi Pszczyńskiej – 2014
  • Od wiek wieka na Górnym Śląsku – 2014
  • Opowieść górnośląska – 2016
  • Duchy wojny 6. W przekleństwie kalectwa – 2016
  • To byli nasi dziadkowie: legendy rodzinne z Górnego Śląska o poległych żołnierzach Wehrmacht – 2016
  • Ożywieni przez miłość i pamięć (współpraca z Henrykiem Ganobisem) – 2016
  • Jak Niobe. Opowieść Górnośląska – 2016
  • Herody po bojszowsku – 2017
  • Duchy wojny 7. W sieroctwie bez skargi – 2017
  • Sagi rodów górnośląskich (współpraca z Henrykiem Ganobisem) – 2018
  • Duchy wojny 8. Z Pszczyny do Kołymy. Odyseja Górnośląska – 2019
  • Świadectwo moralności (utwór sceniczny) – 2019
  • Duchy wojny 9. Duchy wojny – nim duchami zostali – 2021
  • Mianujom mie Hanka (monodram) – 2021[7]

Przypisy

  1. ↑ Aleksandra Klich: Został z nich maras. wyborcza.pl, 14 stycznia 2010. [dostęp 2014-04-26].
  2. ↑ Alojzy Lysko: Tożsamość jest siłą duchową regionu. wachtyrz.eu, 4 marca 2021. [dostęp 2023-08-17].
  3. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-15].
  4. ↑ Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].
  5. ↑ Laureaci Nagrody im. Wojciecha Korfantego w l. 2001–2010. zg.org.pl, 2 listopada 2016. [dostęp 2016-11-03].
  6. ↑ Nagroda i odznaczenia dla bpa Pawła Anweilera. luteranie.pl, 17 grudnia 2011. [dostęp 2022-06-15].
  7. 1 2 Jan Dziadul: Jak Witek nie wpuściła spektaklu do Sejmu.. polityka.pl, 13 lipca 2023. [dostęp 2023-08-05].
  8. ↑ Laureaci. konkurskbochenek.us.edu.pl.
  9. ↑ Nominacje 2017. nagrodajuliusz.pl, 7 lipca 2017. [dostęp 2018-04-28].
  10. ↑ Nagrody im. Karola Miarki 2018. slaskie.pl, 26 września 2018. [dostęp 2021-06-22].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.