| Data i miejsce urodzenia |
4 kwietnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1968 |
| Poseł I kadencji Sejmu PRL | |
| Okres |
od 20 listopada 1952 |
| Przynależność polityczna |
poseł bezpartyjny |
| Odznaczenia | |
   | |
Alfred Trawiński (ur. 4 kwietnia 1888 w Czortkowie, zm. 7 września 1968 w Lublinie) – polski lekarz weterynarii, major Wojska Polskiego, bakteriolog, nauczyciel akademicki w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, poseł na Sejm PRL I kadencji.
Życiorys
Był jednym z uczniów prof. Józefa Nusbauma-Hilarowicza, absolwentem Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Lwowskiego i Akademii Weterynaryjnej we Lwowie. W 1912 uzyskał doktorat, w 1922 habilitację. Od 1925 był profesorem nadzwyczajnym Akademii Medycyny Weterynaryjnej, w 1938 kierownikiem Katedry Nauki o Środkach Spożywczych Pochodzenia Zwierzęcego, od 1945 profesorem zwyczajnym. Był członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Higienicznego i jednym z inicjatorów utworzenia Muzeum Higieny we Lwowie w 1937[1][2].
W 1937 informowano, że miał wyjechać do Monako „na zaproszenie Dyrekcji Instytutu Oceanograficznego w celu wykończenia studiów nad procesem gnilnym mięsa jadalnych zwierząt morskich”[3].
Brał czynny udział w pracach nad szczepionką przeciwtyfusową prof. Rudolfa Weigla i zaraziwszy się w laboratorium, chorował na ciężką postać tyfusu plamistego.
Podczas sowieckiej okupacji Lwowa w latach 1939/1940 i 1940/1941 wykładał nadal w tej samej uczelni, przekształconej wówczas w Lwiwśkyj Weterynarnyj Instytut, a potem ponownie w roku akademickim 1944/1945, po ponownym wejściu Armii Czerwonej.
Po wojnie prof. Alfred Trawiński w latach 1945–1947 był kierownikiem Katedry Higieny Żywności we Wrocławiu, potem pracował na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej, lubelskiej Wyższej Szkole Rolniczej i Akademii Rolniczej. Był też posłem na Sejm PRL I kadencji (1952–1956).
Wychowankami prof. Alfreda Trawińskiego, jeszcze ze Lwowa, byli m.in. prof. Lesław Ogielski i prof. Mieczysław Cena. W 1950 prof. Trawiński obchodził 40-lecie swojej pracy naukowej.
W 1924 był oficerem rezerwy Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr VI. Dziesięć lat później, w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, zajmował 21. lokatę na liście starszeństwa oficerów rezerwy – lekarzy weterynarii i pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto.
W 1946 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. W 1951 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[5]. W 1955 otrzymał Medal 10-lecia Polski Ludowej[6].
Przypisy
- ↑ Otwarcie Muzeum Higieny. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 34 z 13 lutego 1937.
- ↑ Muzeum Higieny we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 35 z 14 lutego 1937.
- ↑ Wyjazd profesora lwowskiego do Monaco. „Wschód”. Nr 48, s. 4, 20 maja 1937.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366.
- ↑ M.P. z 1951 r. nr 93, poz. 1275.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624.
Bibliografia
- Franciszek Pawłowski, Samodzielni pracownicy naukowo-dydaktyczni Akademii Rolniczej w Lublinie w latach 1944–1996, Wydawnictwo Akademii Rolniczej w Lublinie, Lublin 1998.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1262, 1273.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 235.