Alfred Poniński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1896
Kościelec, Królestwo Prus

Data i miejsce śmierci

25 marca 1968
Sydney, Australia

Ambasador RP w Republice Chińskiej
Okres

od grudzień 1942
do lipiec 1945

Odznaczenia
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Dębowej (Luksemburg) Komandor Orderu Leopolda II (Belgia) Kawaler Orderu Leopolda (Belgia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Korony Rumunii Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii Order Zasługi Cywilnej (Bułgaria)

Alfred Emeryk Poniński (ur. 18 czerwca 1896 w Kościelcu w Poznańskiem, zm. 25 marca 1968 w Sydney), polski dyplomata i dziennikarz.

Życiorys

Syn wielkopolskiego ziemianina, hrabiego Adolfa Ponińskiego i Zofii z Hutten-Czapskich. Ukończył gimnazjum w Bydgoszczy. Studiował prawo na Uniwersytecie Berlińskim, a następnie prowadził studia historyczne i kwerendy archiwalne w Poznaniu, Berlinie, Brukseli, Paryżu i Bukareszcie. Jego żoną była Janina z Nowodworskich Ponińska.

W 1914 rozpoczął pracę dziennikarską. W październiku 1918 mianowany attaché prasowym w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej w Berlinie, brał udział w rokowaniach z Niemcami o uwolnienie Józefa Piłsudskiego z twierdzy w Magdeburgu. W latach 1919–1921 referent spraw niemieckich w Ministerstwie Spraw Zagranicznych odrodzonego państwa polskiego. 1921–1924 sekretarz poselstwa RP w Brukseli, od grudnia 1924 I sekretarz ambasady RP w Paryżu, kierował prasą i propagandą. Po przewrocie majowym mianowany w czerwcu 1926 I sekretarzem poselstwa w Moskwie. U boku posła Stanisława Patka brał udział w wielu rokowaniach i umowach, m.in. w sprawie polsko-sowieckiego paktu o nieagresji. Pełnił czasowo funkcję konsula generalnego w Charkowie, a od 1930 był radcą politycznym poselstwa w Moskwie.

W początku 1933 odwołany do centrali MSZ, był kierownikiem referatu umów dwustronnych w biurze Radcy Ekonomicznego, następnie kierownikiem referatu państw Europy Środkowej w Wydziale Wschodnim MSZ. W 1935 delegowany do Bukaresztu w związku z rokowaniami w sprawie delimitacji granicy polsko-rumuńskiej, od maja 1935 pozostał tam jako I radca poselstwa, a następnie ambasady RP w Bukareszcie. Wraz z ambasadorem Rogerem Raczyńskim odegrał istotną rolę we wrześniu 1939, po przekroczeniu granicy polsko-rumuńskiej przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego, rząd RP, a także Naczelnego Wodza Edwarda Śmigłego-Rydza w konsekwencji agresji ZSRR na Polskę. Po internowaniu najwyższych władz RP przez władze rumuńskie uczestniczył czynnie w procesie legalnego przekazania władzy przez dotychczasowego Prezydenta i rząd formującemu się w Paryżu Rządowi RP na uchodźstwie. W październiku 1939 mianowany ministrem pełnomocnym. Po likwidacji na żądanie III Rzeszy poselstwa RP w Bukareszcie i konsulatów generalnych na terenie Rumunii (listopad 1940) został przydzielony do ambasady RP w Ankarze. W 1941 kierownik konsulatu generalnego RP w Stambule. W grudniu 1942 został mianowany pierwszym ambasadorem RP w Republice Chińskiej, przy rządzie Czang Kaj-szeka w Chongqingu. Funkcję tę sprawował do lipca 1945 – utraty uznania międzynarodowego przez Rząd RP na uchodźstwie ze strony Wielkiej Brytanii, USA, Chin i większości krajów konstytuującej się ONZ. Od 1945 na emigracji. Po krótkim pobycie w Indiach, 12 grudnia 1946 przybył wraz z żoną do Australii, osiedlając się w Potts Point w Sydney. Aktywny w życiu politycznym, społecznym i kulturalnym emigracji polskiej i związków imigranckich.

Prezes Polskiego Towarzystwa Demokratycznego (Polish Democratic Society) w Sydney (1947–50), w latach 1950–51 pierwszy przewodniczący Rady Związkowej Organizacji Polskich w Australii (Federal Council of Polish Associations in Australia). Działacz międzyetnicznych organizacji imigrantów pochodzenia europejskiego w Australii (wiceprezes United Council of Migrants and of the New Australians' Cultural Association, członek rady oddziału stanowego New Settlers' League of Australia), członek Australian Council for International Social Service i Australijskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (Australian Institute of International Affairs), gdzie zajmował się tłumaczeniami i analizą dokumentów rosyjskojęzycznych. Uzyskał obywatelstwo australijskie 14 lipca 1959.

W 1953 rozpoczął współpracę z pismem Tygodnik Katolicki w Melbourne (od 1965 Tygodnik Polski), od 1963 był jego głównym komentatorem międzynarodowym. Przez lata prowadził dział poświęcony wydarzeniom politycznym na świecie w piśmie Wiadomości Polskie w Sydney. Opublikował tam w latach 1967–68 serię artykułów: Polska w II wojnie światowej. Współpracował również z prasą katolicką w Sydney (The Catholic Weekly) i miesięcznikiem Vision.

Zmarł 25 marca 1968 w Sydney. Pochowany na cmentarzu Rookwood. Jego córką jest Ewa z Ponińskich Konopacka.

Autor artykułu Les Traditions de la Diplomatie Polonaise, w Revue d'Histoire Diplomatique (Paryż 1925) i książki La Question Polonaise Depuis 1830 Jusqu'à la Grande Guerre (Paris, 1926), a także opublikowanych w Zeszytach Historycznych wspomnień z września–października 1939 (Alfred Poniński Wrzesień 1939 w Rumunii, Zeszyty Historyczne z. 6. Paryż 1964, s. 146–202).

Odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 588.
  2. ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 20, 1939.
  3. ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń zagranicznych. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936.

Bibliografia, literatura, linki

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.