Alfred Falter
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 lipca 1880
Ropa, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

13 lipca 1954
Nowy Jork

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca, menedżer, armator

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Alfred Falter (ur. 25 lipca 1880 w Ropie[1], zm. 13 lipca 1954 w Nowym Jorku) – polski przedsiębiorca pochodzenia żydowskiego, menedżer i działacz gospodarczy okresu międzywojennego, armator.

Życiorys

Syn Józefa i Honoraty z Dattnerów[1]. Ukończył politechnikę w Wiedniu. Dyrektor naczelny, następnie prezes komandytariuszy Związku Kopalń Górnośląskich Robur w Katowicach, prezes towarzystwa Polskarob. Członek Rady Banku Polskiego (1924–1939). Członek zarządu Lewiatana. Prezes Centralnego Związku Przemysłu Polskiego w 1932 roku[2]. Członek Rady Banku Handlowego S.A. (1932–1939), od 1935 wiceprezes Banku. Członek władz Górnośląskiej Konwencji Węglowej, Polskiej Konwencji Węglowej i Międzynarodowej Izby Handlowej. Wiceminister skarbu w rządzie Władysława Sikorskiego na uchodźstwie (1939–1940).

Delegat w Międzynarodowej Komisji Odszkodowań Wojennych, utworzonej na mocy traktatu wersalskiego, w 1922 ekspert gospodarczy w delegacji polskiej na konferencji genewskiej w sprawie Górnego Śląska. Pierwsze duże pieniądze zarobił na początku lat 20. XX w. podczas rozgraniczenia Górnego Śląska. W latach 1922–1932 we władzach Górnośląskiego Związku Przemysłowców Górniczo-Hutniczych. W latach 30., będąc u szczytu kariery, zarządzał kilkudziesięcioma przedsiębiorstwami reprezentującymi kapitał w wysokości ok. 350 mln zł. Falter inwestował przede wszystkim w przemysł węglowy i hutniczy. Był głównym udziałowcem i prezesem Związku Kopalń Górnośląskich Robur. Szukał jednak nowych pól inwestowania i pomnażania kapitału. 9 maja 1927 Robur podpisał umowę ze Skarbem Państwa, na mocy której dzierżawił plac i nabrzeże w Gdyni, będąc zwolnionym z podatku obrotowego oraz na pięć lat z podatku dochodowego. W zamian firma miała w ciągu dwóch lat uruchomić flotę o łącznej nośności nie mniejszej niż 15 000 BRT. Do obsługi eksportu i transportu węgla założono w listopadzie 1927 Polskarob – Polsko-Skandynawskie Towarzystwo Transportowe SA w Gdyni. Faktycznym właścicielem przedsiębiorstwa była berlińska firma Effco, należąca do Emmanuela Friedländera. Dyrektorem naczelnym został Alfred Falter. Falter wykupywał udziały w Effco i około 1936 stał się faktycznym właścicielem zarówno Polskarobu, jak i Robura. Flota Faltera składała się z siedmiu rudowęglowców noszących nazwę Robur z kolejnymi numerami. Masowce przewoziły węgiel koncernu Robur z Gdyni, przeważnie do portów skandynawskich i brytyjskich. W roku 1939 Falter poprzez spółki zależne przejął kontrolę nad Bankiem Handlowym S.A. W Warszawie kupował nieruchomości.

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę znalazł się na uchodźstwie[3]. III Rzesza próbowała przejąć statki Polskarob znajdujące się w neutralnych portach, jako własność Skarbu Państwa polskiego. Polskie Państwo Podziemne dostarczyło Falterowi dokumenty, dowodzące, że to on jest właścicielem Robura i dzięki temu udało się sprowadzić statki do Wielkiej Brytanii. Rządy państw neutralnych zwolniły statki jako własność prywatną Faltera. Brytyjczycy natychmiast je wyczarterowali, a Falter był największym podatnikiem rządu RP na uchodźstwie.

Od 1942 w Stanach Zjednoczonych, gdzie m.in. kierował przedsiębiorstwem A.Falter-armator. Eksploatował ocalałe z wojny statki Robur III (jako SS Chopin) oraz Robur V (jako SS Copernicus) do roku 1949.

Wraz z inż. Szymonem Landauem, budowniczym gmachu Prudentialu, pierwszego wieżowca w Warszawie, współwłaściciele dominujący (90% udziałów) Polskiego Country Clubu, właściciela pierwszych pól golfowych w Warszawie i Powsinie. Od 1932 właściciel majątku ziemskiego Żydowo w Poznańskiem.

Jego żoną od 1921 była Wanda z Krasuskich[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 172.
  2. ↑ Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1932, z. 11, s. 429.
  3. ↑ Kinga Czechowska, Krzysztof Kania, September 1939 and the elites of the Second Polish Republic in the diary “Our Journey” by Ewelina Zaleska, [w:] Political visions and historical scores, Instytut Zachodni, 2019, s. 147 (ang.).
  4. ↑ M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 175 „za zasługi, położone dla życia gospodarczego Polski, a w szczególności dla rozwoju polskiego przemysłu węglowego”.
  5. ↑ Odznaczenia orderem „Polonia Restituta”. „Kurier Warszawski”. Nr 133, s. 13, 14 maja 1928.
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.