Alfons Piorunowski
Zbigniew Leliwa, Muzyk, Plenipotent, Stefan
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 sierpnia 1897
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Formacja

Polska Organizacja Wojskowa

Jednostki

Oddział II KG AK

Stanowiska

szef komórki „Kasyno”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
powstanie warszawskie

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

Alfons Piorunowski, ps. Zbigniew Leliwa, Muzyk, Plenipotent, Stefan (ur. 2 sierpnia 1897 w Warszawie, zm. 1944 tamże) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

Urodził się 2 sierpnia 1897 w Warszawie, w rodzinie Aleksandra i Wiktorii z Ożarkowskich. Początkowo uczył się w Szkole Handlowej w Pruszkowie, szóstą klasę ukończył w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie w 1916 roku, a później kontynuował naukę na Wydziale Budowlanym Szkoły Przemysłowo-Technicznej Jana Dal-Trozzo w Warszawie[1].

W 1915 roku ochotniczo wstąpił do batalionu warszawskiego POW. Od marca 1916 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, po czym został komendantem Okręgu I POW w Pruszkowie i zastępcą Komendanta Obwodu XI POW. W listopadzie 1918 roku, będąc dowódcą kompanii Obwodu XV POW, uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Od tego miesiąca służył w 2 pułku piechoty Legionów. W pierwszej połowie 1919 roku uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, po czym wrócił do macierzystego pułku. Od sierpnia tego roku służył jako oficer wywiadowczy w sztabie 2 Dywizji Piechoty Legionów, od października był dowódcą szkoły dla „wywiadowców frontowych i dywersyjnych” przy tej dywizji. W sztabie zajmował się „defensywą”, jednocześnie (w listopadzie 1919 roku) był komendantem Stacji Kontrolnej L.5 stacjonującej w Smolewiczach[2]. Od marca 1920 roku był referentem stacji kontrolnych w Oddziale II sztabu Frontu Litewsko-Białoruskiego. Od lipca 1920 roku był dowódcą konnego oddziału wywiadowczego w grupie mjr. Mariana Zyndram-Kościałkowskiego. Od października tego roku służył jako oficer Oddziału II sztabu Wojska Litwy Środkowej. Od grudnia 1920 roku był dowódcą szwadronu żandarmerii polowej szefostwa Służby Bezpieczeństwa Wojska Litwy Środkowej stacjonującego w Wilnie, wreszcie od kwietnia 1921 roku służył na stanowisku inspektora wyszkolenia w Komendzie Głównej Związku Bezpieczeństwa Kraju w Wilnie[1]. Następnie został przeniesiony do rezerwy, z przydziałem w rezerwie do 2 pułku piechoty Legionów[3].

16 listopada 1923 roku został przemianowany z dniem 1 listopada 1923 roku na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 2239,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty[4], i wcielony do 2 pułku piechoty Legionów[5]. W styczniu 1924 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Suwałki na stanowisko oficera instrukcyjnego[6]. W styczniu 1924 roku został przeniesiony z 2 do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w PKU Suwałki[7]. We wrześniu 1924 roku został odkomenderowany do Ekspozytury Nr 1 Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku tego roku został przydzielony z PKU Suwałki do macierzystego pułku z pozostawieniem na odkomenderowaniu w Ekspozyturze Nr 1 Oddziału II SG[8]. Po odbyciu kursu w 3 pułku Saperów Wileńskich (od listopada 1924 do września 1925 roku) powrócił do 6 pp Leg. na stanowisko dowódcy plutonu, później dowodził kompanią w tym pułku[9][10]. Od lipca 1928 roku służył jako referent dyscypliny i bezpieczeństwa w Komendzie Placu w Wilnie. Później, do wybuchu II wojny światowej służył w Samodzielnym Referacie Informacyjnym przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Od 22 grudnia 1934 roku był kierownikiem SRI DOK nr III w Grodnie[1][11].

W czasie okupacji początkowo działał w Związku Odbudowy Rzeczypospolitej. Od kwietnia 1942 roku był szefem Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Po odwołaniu z tego stanowiska we wrześniu 1943 roku pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Armii Krajowej. 22 kwietnia 1944 roku został kierownikiem komórki „Kasyno” (odpowiedzialnej za bezpieczeństwo Oddziału II Komendy Głównej, poza kontrwywiadem)[1].

Zaginął w czasie powstania warszawskiego[12].

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945. T. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1987, s. 52–153. ISBN 83-211-0758-3.
  2. ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 80 (1919), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
  3. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 221.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 72 z 17 listopada 1923 roku, s. 758.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 128, 441.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 16 stycznia 1924 roku, s. 15-20.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 27 stycznia 1924 roku, s. 39.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 116 z 31 października 1924 roku, s. 648.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 136, 383.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 225.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 259.
  12. ↑ Sylwetka Alfonsa Piorunowskiego [online], www.1944.pl [dostęp 2017-03-08].
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  14. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 86.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 71.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.