Herb Gozdawa

Aleksander Stano herbu Gozdawa (zm. w 1705 roku) – stolnik sanocki w latach 1697-1704[1].

Krzewiciel kalwinizmu, dziedzic Nowotańca, Woli Sękowej, Pielni i Nadolan. Klucz nowotaniecki przeszedł następnie w roku 1678 na wnuka – Aleksandra Michała[2][3], syna Krzysztofa Stano. W dokumencie wizytacji biskupa Denhoffa z roku 1699 zapisano, że z jednej strony kościoła stoi zamek Aleksandra de Stano, a z drugiej zbór dysydentów.

Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[4].

Zobacz też

Bibliografia

  • Nikołaj Iwanowicz Pawliszczew, Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony, t. 1-2. – Warszawa 1853 [w:] Gozdawa str. 65.
  • Nowotaniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 290.
  • Michał Proksa. Zamki w południowo-wschodniej Polsce w świetle badań archeologiczno-historycznych i źródeł pisanych [Schlösser im süd-östlichen Polen im Lichte der archeologisch-historischen Forschungen und der schriftlichen Quellen] [w:] Archivarisch-historisches Jahrbuch Bd. 1-13 1979-1996 Band 7/8, 1989, Przemyśl 1994.

Przypisy

  1. ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV-­XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K. Przyboś, Wrocław 1987, s. 391.
  2. ↑ Józef Półćwiartek. Sąsiedztwo: osadnictwo na pograniczu etnicznym polsko-ukraińskim w czasach. Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie. 1997; "Michał Stano, właściciel I miasta (Nowotaniec) i 5 wsi" str. 90
  3. ↑ "Aleksander Michał Stano ożeniony w 1695 z Katarzyną Potocką, stolnik sanocki, i senior dystryktu ruskiego, miał dwóch synów Bogusława i Samuela, których uczył w Kobylanach Daniel Cefas, a następnie do 1707 ks. Wacław Radosz, późniejszy minister w Nowotańcu. ..." [w:] Józef Garbacik. Krosno. PWN. 1972.
  4. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego. T. 22. Lauda sejmikowe. T. 3. Lauda wiszeńskie 1673-1732 r., Lwów, 1914, s. 413.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.