Aleksander Powroźnicki
Ilustracja
mjr Aleksander Powroźnicki (1919)
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data urodzenia

15 lutego 1878

Data i miejsce śmierci

1940
Kijów

Przebieg służby
Siły zbrojne

C. K. Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

3 Morawski Pułk Piechoty
2 Bośniacko-Hercegowiński Pułk Piechoty
13 Pułk Piechoty
39 Pułk Piechoty
80 Pułk Piechoty
12 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu
attaché wojskowy
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Aleksander Powroźnicki[uwaga 1] (ur. 15 lutego 1878, zm. 1940 w Kijowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 15 lutego 1878[1] w rodzinie Marcelego. W piechocie C. K. Armia został mianowany kadetem z dniem 1 września 1897[2], następnie awansowany na porucznika z dniem 1 listopada 1898[3], na nadporucznika z dniem 1 listopada 1903[4]. Przez lata był żołnierzem 3 Morawskiego pułku piechoty w Brünn[5][6][7][8][9] (od około 1902 służył tam także Stanisław Powroźnicki)[10][11], od około 1904 pułk stacjonował w Mostarze[12][13], od około 1906 w Teschen[14][15][16]. W jednostce od około 1909 był adiutantem batalionu[17]. Od około 1910 służył w 2 Bośniacko-Hercegowińskim pułku piechoty w Grazu[18], gdzie około 1911/1912 był adiutantem batalionu[19]. Został awansowany na kapitana z dniem 1 listopada 1912[20] i nadal służył w 2 p.p.[21]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Od około 1913 był w pułku komendantem oddziału broni maszynowej[22]. Podczas I wojny światowej pozostawał oficerem macierzystego Bośniacko-Hercegowińskiego pułku piechoty nr 2[23][24][25].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer C. K. Armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu majora[26]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej na początku 1919 stanął na czele II batalionu 13 pułku piechoty[27]. W latach 1919–1920 w tym stopniu był attaché wojskowym przy Poselstwie RP w Belgradzie[28]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Departamencie V Ministerstwa Spraw Wojskowych[29]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP, a jego oddziałem macierzystym był 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich[30]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich[31]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy 80 pułku piechoty w Słonimie[32][33]. W kwietniu 1924 został przeniesiony do 12 pułku piechoty w Wadowicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[34][35]. W maju 1927 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V[36]. Następnie przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał we Lwowie[37]. W 1934 jako oficer w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[38].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD prawdopodobnie na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 71/1-15 oznaczony numerem 2320)[39]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

austro-węgierskie

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Alexander Powroźnicki”.

Przypisy

  1. ↑ Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Aleksander Powroźnicki. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-06-16].
  2. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 293.
  3. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 1898, s. 289.
  4. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1904. Wiedeń: 1903, s. 286.
  5. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 373.
  6. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 1898, s. 373.
  7. 1 2 Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1900. Wiedeń: 1899, s. 393.
  8. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1901. Wiedeń: 1900, s. 401.
  9. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1902. Wiedeń: 1901, s. 406.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1903. Wiedeń: 1902, s. 402.
  11. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1904. Wiedeń: 1903, s. 406.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1905. Wiedeń: 1904, s. 414.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1906. Wiedeń: 1905, s. 422.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1905. Wiedeń: 1906, s. 430.
  15. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1908. Wiedeń: 1907, s. 436.
  16. 1 2 Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1909. Wiedeń: 1909, s. 454.
  17. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1910. Wiedeń: 1909, s. 460.
  18. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1911. Wiedeń: 1910, s. 704.
  19. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1912. Wiedeń: 1911, s. 708.
  20. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1913. Wiedeń: 1912, s. 329.
  21. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1913. Wiedeń: 1912, s. 749.
  22. 1 2 Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1914. Wiedeń: 1913, s. 623.
  23. 1 2 Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 522.
  24. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 692.
  25. 1 2 Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 882.
  26. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 91.
  27. ↑ Lwów oswobodzony. „Nowości Illustrowane”. Nr 19, s. 1, 2, 10 marca 1919.
  28. ↑ Stawecki 2004 ↓, s. 126, 130.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 498.
  30. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 132, 829.
  31. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 22.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 544.
  33. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 355, 397.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 12 kwietnia 1924 roku, s. 209.
  35. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 150, 341.
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927 roku, s. 126.
  37. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 895.
  38. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 968.
  39. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 76. [dostęp 2014-10-27].
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 10 maja 1922 roku, s. 374.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.