Aleksander Ogrodnik
Szulc
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data urodzenia

12 grudnia 1897

Data i miejsce śmierci

1977
Pabianice

Przebieg służby
Lata służby

1910–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Związek Walki Zbrojnej

Jednostki

31 Pułk Strzelców Kaniowskich
Obwód Sieradz AK

Stanowiska

komendant Obwodu ZWZ

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Aleksander Ogrodnik, ps. „Szulc” (ur. 12 grudnia 1897, zm. 1977 w Pabianicach) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, członek Związku Walki Zbrojnej.

Życiorys

W okresie II Rzeczypospolitej służył w 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu. Był tam kolejno: w latach 1921–1926 dowódcą kompanii, potem batalionu, zastępcą oficera mobilizacyjnego, a w końcu adiutantem dowódcy pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1921 roku w korpusie oficerów piechoty[1]. 29 kwietnia 1933 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 68. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. Z pułkiem odbył wojnę obronną 1939, zdołał uniknąć niewoli niemieckiej i po zakończeniu działań wojennych wrócił do Sieradza.

Zaangażował się tam od razu do działalności konspiracyjnej. Komendant Okręgu Łódzkiego Związku Walki Zbrojnej, ppłk Leopold Okulicki ps. „Johan Muller”, wyznaczył go na dowódcę Obwodu Sieradzkiego z zadaniem podporządkowania sobie grup oporu w Sieradzkiem i zorganizowania placówki ZWZ na wzór wojskowy. Zaprzysiężony przez kpt. Zygmunta Waltera-Janke, przystąpił z powodzeniem do działania, angażując w konspirację dawnych podkomendnych (np. st. sierż. Juliana Karolusa, Antoniego Gasiorowskiego, plut. Erwina Lercha) oraz byłych członków Przysposobienia Wojskowego i innych organizacji paramilitarnych. Tych, którzy mieli niemieckie nazwiska, nakłaniał do przyjęcia volkslisty dla wywiadowczych potrzeb organizacji. Mimo ciężkiej zimy (1939/1940) docierał osobiście do odległych od Sieradza wsi w celu rozszerzenia działalności powierzonego mu Obwodu. Stworzył sieć placówek, mianował ich dowódców, m.in. pchor. mar. J. Okońskiego ps. „Czarny Janek” mianował komendantem II Rejonu (gm. Bogumiłów, Barczew, Majaczewice), dr. Romana Ziębę - komendantem miejskim, por. Jana Kaczmarkiewicza ps. „Janek” - komendantem Rejonu „Męka” (gm. Rossoszyca, Męka, Wojsławice). Stworzył zalążki grupy dywersyjnej i wywiadu, do zimy 1939/40 podporządkował sobie lokalne grupy Stronnictwa Narodowego z Warty, Szadku i Widawy. 22 czerwca 1940 roku został aresztowany, lecz nie rozpoznany jako oficer i członek konspiracji. Przewieziono go do obozu Sachsenhausen. Udało mu się jednak przeżyć. Po wojnie osiadł w Pabianicach, gdzie zmarł w 1977.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 91, 561.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 29 kwietnia 1933 roku, s. 116.
  3. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  4. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  5. 1 2 Na podstawie fotografii

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.