Aleksander Jankowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1920 Grabowiec koło Bielska Podlaskiego
Data i miejsce śmierci	15 grudnia 1994 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943–1980
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Aleksander Jankowski (ur. 2 stycznia 1920 w Grabowcu k. Bielska Podlaskiego, zm. 15 grudnia 1994 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Do 1939 skończył 8 klas gimnazjum w Bielsku Podlaskim. Od 1939 do 1940 pomagał rodzicom w pracy na roli. 10 lutego 1940 został deportowany wraz z rodziną przez NKWD do Kraju Ałtajskiego, gdzie był robotnikiem leśnym. 15 maja 1943 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, skierowany do obozu w Sielcach nad Oką jako szeregowy 1 pułku piechoty 1 DP im. T. Kościuszki^[1]. Od 20 czerwca do 20 sierpnia 1943 kursant w Szkole Podchorążych w Riazaniu, potem adiutant gen. bryg. Karola Świerczewskiego w stopniu chorążego. Od 15 września 1943 szef sztabu i p.o. dowódcy 1 samodzielnego batalionu kobiecego im. Emilii Plater, od maja 1944 w stopniu podporucznika. Od października 1944 oficer łącznikowy Komendy miasta Warszawy do 6. Dywizji Piechoty. Od kwietnia 1946 inspektor wyszkolenia bojowego Wydziału VII Dowództwa Okręgu Wojskowego nr 1 w Warszawie w stopniu kapitana, a od października 1946 – majora. W latach 1948–1949 na kursie dowódców pułku w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie, następnie szef wydziału Dowództwa Warszawskiego OW. Od 28 kwietnia 1951 podpułkownik, od 31 października 1952 zastępca szefa sztabu WOW. W latach 1954–1956 studiował w ASG WP w Rembertowie, potem został szefem sztabu Warszawskiego OW w stopniu pułkownika. W lipcu 1958 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od lipca 1960 do grudnia 1962 dowódca 12. Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie, następnie do listopada 1964 zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy ds. obrony terytorialnej, po czym objął analogiczne stanowisko w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 25 września 1970 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. Od lipca 1972 zastępca komendanta Wojskowej Akademii Politycznej ds. liniowych. W czerwcu 1980 zakończył służbę wojskową, jesienią 1980 przeniesiony w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-8-10a)^[2].

Awanse

• chorąży – 1943
• podporucznik – 1944
• porucznik – 1945
• kapitan – 1945
• major – 1946
• podpułkownik – 1951
• pułkownik – 1956
• generał brygady – 1958

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1945 żonaty z Janiną z domu Szarapow (1923–2012). Małżeństwo miało córkę^[3][2].

Odznaczenia

• Order Virtuti Militari V klasy (1970)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1950)
• Krzyż Walecznych (1946)^[4]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1959)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1971)^[5]
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)

Przypisy

Bibliografia

• Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 57–59.