Alejandro Otero
Ilustracja
Rzeźba Alejandro Otero w ogrodzie Jesús Soto Museum of Modern Art
Data i miejsce urodzenia

7 marca 1921
El Manteco, Bolívar

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 1990
Caracas

Narodowość

wenezuelska

Dziedzina sztuki

rzeźbiarz, malarz

Muzeum artysty

Museo Alejandro Otero

Alejandro Otero (ur. 7 marca 1921 w El Manteco, w stanie Bolívar, zm. 13 sierpnia 1990 w Caracas) – wenezuelski malarz i rzeźbiarz abstrakcji geometrycznej i kinetycznej, promotor kultury, założyciel grupy artystycznej Los Disidentes.

Biografia

Abra Solar, Plaza Venezuela

Alejandro Otero studiował sztukę w latach 1939–1945 w Escuela de Artes Plásticas y Artes Aplicadas de Caracas. Po ukończeniu studiów otrzymał stypendium, dzięki któremu mógł kontynuować naukę i pracę twórczą w Paryżu. W stolicy Francji mieszkał z przerwami w latach 1945–1952 i tam stworzył swoje największe dzieła, tworzące serię, którą nazwał Las cafeteras[1]. Płótna z tej serii zostały wystawione w Museo de Bellas Artes w Caracas w 1949[2]. Wydarzenie to zapoczątkowało powstanie trendu abstrakcji geometrycznej w sztuce wenezuelskiej[3]. Po wystawie, w której uczestniczył, wrócił, na początku 1950, do Paryża i założył grupę artystyczną Los Disidentes wraz z innymi młodymi wenezuelskimi malarzami zainteresowanymi abstrakcją. Grupa publikowała też czasopismo o tej samej nazwie, które m.in. krytykowało zacofanie systemu nauczania na Escuela de Artes Plásticas, a także przestarzałe trendy w muzeach i galeriach Caracas[3].

Museo Alejandro Otero

W 1951 Otero wyjechał do Holandii, aby zapoznać się bliżej z dziełami Pieta Mondriana, artysty, który miał niewątpliwie wpływ na powstanie kolejnej serii Líneas de color sobre fondo blanco oraz Collages ortogonales[4]. Dzięki różnym układom przeplatających się wielobarwnych pasków papieru chciał uzyskać efekt dynamicznej przestrzeni i dwuwymiarowej struktury. W Holandii po raz pierwszy pojawił się pomysł zastosowania układów modułowych w pracach Otero, który po zastosowaniu w kolażach ortogonalnych przeniósł do przestrzennej architektury swoich rzeźb. Po powrocie do Caracas, skontaktował się z architektami zaangażowanymi w rozwijający się ruch modernistyczny i został zaproszony do udziału w projekcie integracji sztuk wizualnych w programie architektonicznym Ciudad Universitaria de Caracas, projektu kierowanego przez architekta Carlosa Raúla Villanueva[5]. Jako część dużej grupy wenezuelskich i zagranicznych artystów, w tym Mateo Manaure, Francisco Narváes, Jesús Rafael Soto, Alexander Calder, Fernand Léger, Jean Arp i Victor Vasarely, Otero zrealizował szereg prac w przestrzeni publicznej wykorzystując swoją koncepcję łączenia modułowego różnych elementów[3].

W 1955 roku Otero stworzył kolejny cykl Coloritmo – serię modułowych obrazów, w których wykorzystał lakier przemysłowy, rozpylany na drewniane panele lub pleksiglasie, z białymi i ciemnymi równoległymi pasami oraz nierównomiernymi formami jaskrawych kolorów[1]. Większość prac z tego cyklu, ponad czterdzieści, powstało przed 1961, pojedyncze tworzył jeszcze do 1971[6]. W 1956 Museum of Modern Art w Nowym Jorku przejął część serii Coloritmo. W 1956 Otero reprezentował Wenezuelę na Biennale w Wenecji i ponownie w 1962 i 1966. W 1958 otrzymał Premio Nacional de Pintura, przyznaną podczas XIX Salón Oficial Anual de Arte Venezolano, za obraz Coloritmo 35[7]. W 1958 obraz ten został włączony do międzynarodowej wystawy, w Pittsburgu (Pittsburg Bicentennial International Exhibition of Contemporary Painting and Sculpture), zorganizowanej w Carnegie Institute. W 1959 Otero reprezentował Wenezuelę podczas Biennale w São Paulo, gdzie otrzymał wyróżnienie za serię Coloritmo[3].

W 1960 Alejandro Otero przeniósł się do Paryża po raz drugi i mieszkał tam do 1964. W tym okresie jego styl jego prac ulegał zmianom, więcej eksperymentował z kolażami i asamblażami. W 1963 był jednym z uczestników wystawy podczas São Paulo Biennial. W 1966 Signals Gallery w Londynie zaprezentował pierwszą, poza Wenezuelą, retrospekcję obrazów Otero, A Quarter of a Century of the Art of Alejandro Otero: 1940-1965[8].

W latach 60. rozpoczął prace nad rzeźbą wielkoformatową i stworzył szereg instalacji architektonicznych w przestrzeni publicznej w Ameryce Łacińskiej, Stanach Zjednoczonych i Europie. W 1971 otrzymał stypendium John Simon Guggenheim Memorial Foundation[9] i był wizytującym artystą w Center for Advanced Studies of the Massachusetts Institute of Technology. Kolejne retrospektywne wystawy jego prac odbyły się w Michener Galleries, University of Texas at Austin (1975), The Museo de Arte Moderno, Mexico City (1976) i Museo de Arte Contemporáneo de Caracas (1985)[3].

W 1990 zostało otworzone w Caracas muzeum, które nosi imię Alejandro Otero i jest poświęcone sztuce współczesnej. Museo Alejandro Otero powstało jako pośmiertny hołd dla prekursora modernizmu w Wenezueli[10][11].

Galeria

Przypisy

  1. 1 2 Andrea Navarro: Alejandro Otero. e-flux. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  2. ↑ Alejandro Otero / François Sego. ICAA. [dostęp 2018-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-09)]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 Alejandro Otero. Sicardi.com. [dostęp 2018-03-08]. (ang.).
  4. ↑ Alejandro Otero’s Colorhythms. MoMA. [dostęp 2018-03-08]. (ang.).
  5. ↑ Alejandro Otero. Phillips. [dostęp 2018-03-08]. (ang.).
  6. ↑ Alejandro Otero Coloritmo 55. Sotheby's. [dostęp 2018-03-08]. (ang.).
  7. ↑ Testimonios de Alejandro Otero: un relato necesario. Douglas Monroy. [dostęp 2018-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-23)]. (hiszp.).
  8. ↑ Tanya Barson: Alejandro Otero. TATE. [dostęp 2018-03-08]. (ang.).
  9. ↑ Alejandro Otero. John Simon Guggenheim Memorial Foundation. [dostęp 2018-03-09]. (ang.).
  10. ↑ Museo Alejandro Otero. Saatchi Gallery. [dostęp 2018-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-02)]. (ang.).
  11. ↑ Museo Alejandro Otero. Fundacion Museos Nacionales. [dostęp 2018-03-09]. (hiszp.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.