Albin Nowotny
major taborów major taborów
Data i miejsce urodzenia

30 września 1896
Rudki

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1959
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Szwadron Zapasowy Taborów Nr 1
22 Pułk Piechoty
5 Dywizjon Taborów
4 Szwadron Taborów
Kadra 1 Dywizjonu Taborów
Kwatera Główna Naczelnego Wodza

Stanowiska

naczelny szef taborów i remontu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Albin Nowotny (ur. 30 września 1896 w Rudkach, zm. 14 listopada 1959 w Warszawie) – major taborów Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 30 września 1896 roku w Rudkach, pow. lwowski jako syn Antoniego[1]. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w Legionach Polskich. 1 stycznia 1920 r. został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika piechoty, jako warunkowego do czasu ustalenia przez komisję weryfikacyjną listy starszeństwa oficerów WP i przydzielony do szwadronu zapasowego taborów Nr 1[2].

W czasie wojny z bolszewikami był odkomenderowany do 22 pułku piechoty, lecz pozostawał na ewidencji szwadronu zapasowego taborów Nr 1.

Z dniem 1 grudnia 1922 roku został przeniesiony z 10 do 4 dywizjonu taborów w Łodzi[3]. W 1924 roku pełnił obowiązki komendanta Kadry szwadronu zapasowego 4 dywizjonu taborów. Od dnia 1 października 1925 roku pełnił obowiązki kwatermistrza 4 szwadronu taborów w Łodzi[4]. W marcu 1927 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy tego szwadronu. 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do kadry oficerów taborowych z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szefostwa Intendentury i Taborów Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko kierownika referatu taborowego[5]. W październiku 1930 roku został przeniesiony do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko wykładowcy[6]. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony z Wydziału Taborowego Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych do Kadry 1 dywizjonu taborów na stanowisko komendanta kadry[7].

W 1939 roku szef taborów Okręgu Korpusu I Warszawa, w czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza na stanowisku naczelnego szefa taborów i remontu.

Zmarł 14 listopada 1959 roku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A15-5-6)[8].

Awanse

  • porucznik – 30 lipca 1920 r. zatwierdzony w stopniu porucznika, w Wojskach Taborowych z dniem 1 maja 1920 r.
  • rotmistrz – 27 sierpnia 1920 r. zatwierdzony w stopniu rotmistrza w Wojskach Taborowych z dniem 1 kwietnia 1920 r., w 1922 r. zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. (w 1924 r. zajmował 13. lokatę w korpusie oficerów zawodowych taborowych, w 1928 r. – 9. lokatę i w 1932 r. – 5. lokatę)
  • major – 27 czerwca 1935 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 r. i 1. lokatą w korpusie oficerów zawodowych taborowych

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Albin Nowotny [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-10].
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 17.01.1920 r., s. 4
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 25 listopada 1922 roku, s. 854.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 586.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 124.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 137.
  8. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-12-10].
  9. ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 72)
  11. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 941, 950.
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 515, 522.
  • Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 284, 787.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.