Albin Łakomy
Tomasz Sarnek
Twornik, Brzęczyk
Ilustracja
Albin Łakomy (ze zbiorów NAC)
starszy sierżant starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1915
Kamionna

Data i miejsce śmierci

2 czerwca 1994
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1935–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa
Ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

21 eskadra liniowa,
21 eskadra bombowa lekka,
dywizjon 308,
dywizjon 300,
Oddział V Łączności sztabu Okręgu Lublin AK (Oddział Partyzancki „Pająk”)

Stanowiska

dowódca drużyny łączności,
radiomechanik,
oficer teletechniczny komendy okręgu AK (oficer teletechniczny i dowódca plutonu w Oddziale Partyzanckim „Pająk”)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
bitwa o Anglię

Późniejsza praca

technik drzewny, kierownik sklepu meblowego

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Brązowy Krzyż Zasługi Krzyż Partyzancki Medal Wojska (czterokrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie) Krzyż Armii Krajowej Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Obrony (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania)

Albin Łakomy vel Tomasz Sarnek pseud.: „Twornik”, „Brzęczyk” (ur. 16 lutego 1915 w Kamionnej, zm. 2 czerwca 1994 w Poznaniu) – zawodowy podoficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, starszy sierżant lotnictwa, radiomechanik i radiotelegrafista zawodowy, cichociemny.

Życiorys

Albin Łakomy około 1936 roku przy samolocie Bréguet XIXB2
2 Pułku Lotniczego

Albin Łakomy ukończył pięć klas gimnazjum państwowego w Rawiczu i (w 1935 roku) 3-letnią Szkołę Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy. Od 1932 roku został przydzielony do 2 pułku lotniczego w Krakowie, gdzie od 1937 roku został podoficerem i dowódcą drużyny łączności w 21 eskadrze liniowej.

We wrześniu 1939 roku walczył w swojej macierzystej eskadrze, która została przemianowana na 21 eskadrę bombową lekką i weszła w skład Brygady Bombowej. Przekroczył granicę polsko-rumuńską 18 września 1939 roku. Był internowany w Rumunii (w Turnu-Severinie). W marcu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie został skierowany do Polskich Sił Powietrznych w Lyonie. Walczył w osłonie Romorantin, w kluczu myśliwców kpt. Tadeusza Opulskiego (II Klucz Kominowy (Op)). 27 czerwca 1940 roku dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie 12 września został przydzielony do dywizjonu 308, a następnie do bombowego dywizjonu 300. Brał udział w lotach bojowych, zarówno w czasie bitwy o Anglię, jak w lotach nad kontynentem jako radiomechanik.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w zakresie radiotelegrafii dla wsparcia lotnictwa, konspiracji i dywersji oraz kurs łączności w Cowdenbeath, został zaprzysiężony 4 marca 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 1” dowodzonej przez kpt. naw. Stanisława Daniela. Dostał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Okręgu Lublin AK, do oddziału partyzanckiego „Pająk”, będącego oddziałem radiołączności Komendy Okręgu, na stanowisko oficera teletechnicznego. Obsługiwał radiostację Komendy Okręgu w okresie od 1 maja do 30 lipca 1944 roku. Prowadził szkolenia dla żołnierzy i dowodził plutonem. Brał jednocześnie udział w wielu walkach, m.in.: w Pamięcinie, Walentynowie, Pilaszkowicach i Piaskach Luterskich, w których odznaczył się bojowością i odwagą.

W październiku 1944 roku pod przybranym nazwiskiem (Tomasz Sarnek) wstąpił do ludowego Wojska Polskiego, ale zagrożony aresztowaniem zdezerterował w sierpniu 1945 roku. Osiedlił się w Poznaniu, gdzie pracował w firmach Centra i Centrali Handlowej Przemysłu Drzewnego. W 1951 roku ukończył Technikum Przemysłu Drzewnego i zdał maturę. 12 listopada 1951 roku został aresztowany przez UB i przewieziony do więzienia mokotowskiego w Warszawie. Został skazany na 2,5 roku więzienia. W wyniku amnestii został zwolniony 12 marca 1954 roku. Pracował jako kierownik sklepu meblowego w Poznaniu. W 1976 roku przeszedł na emeryturę.

Pismo Naczelnej Prokuratury Wojskowej z 20 marca 1953 roku do żony Albina Łakomego informujące o skierowaniu jej prośby do Bolesława Bieruta o ułaskawienie została skierowana do Wojskowego Sądu Okręgowego
Karta zwolnienia Albina Łakomego z więzienia z 12 marca 1954 roku

Postanowieniem Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie z 5 września 1996 roku wyrok w całości uchylono, a działalność Łakomego uznano za pracę na rzecz niepodległości Polski.

Awanse

  • plutonowy – lipiec 1941 roku
  • sierżant – 4 marca 1943 roku
  • starszy sierżant – 10 kwietnia 1944 roku

W niektórych dokumentach wystawionych po wojnie przez Ministerstwo Obrony Narodowej w Londynie pojawiały się informacje o tym, że Albin Łakomy został awansowany na chorążego i podporucznika[1]. Nie są one potwierdzone przez inne dokumenty.

Ordery, odznaczenia i odznaki

  • odznaka pamiątkowa Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich (1935)
  • odznaka 2 pułku lotniczego (1937)
  • Znak Spadochronowy
  • odznaka oddziału partyzanckiego AK „Pająk” (1984).

Życie rodzinne

Albin Łakomy był synem Antoniego i Anny z domu Kwaśniewskiej. Był dwukrotnie żonaty:

  • w 1938 roku ożenił się z Ireną Sobkowiak (1920–1987), z którą miał 3 synów: Jerzego (1939–1996), Ryszarda (ur. w 1952 roku) i Andrzeja (ur. w 1953 roku)
  • po śmierci żony, 11 marca 1989 roku w Poznaniu ożenił się z Janiną z domu Augustyniak (primo voto Liberacką)[2].

Przypisy

  1. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 455.
  2. ↑ Akt małżeństwa i akt zgonu Albina Łakomego. [dostęp 2013-12-01].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.