Schematyczny przekrój przez kanał akceleratora liniowego z falą bieżącą.

Akcelerator liniowy z falą bieżącą – akcelerator cząstek, w którym cząstki przyspieszane są za pomocą bieżącej fali elektromagnetycznej. Falę taką uzyskuje się w falowodzie zakończonym oporem falowym (pochłaniającym falę bez odbicia). Wektor elektryczny fali bieżącej porusza się wzdłuż osi akceleratora. Gdy cząstka porusza się synchronicznie z prędkością taką samą jak prędkość fazowa rozchodzącej się fali, to podlega ona działaniu stałego przyspieszenia.[1]

Ściany falowodu zawierają system przesłon regulujących prędkość fazową fali bieżącej - bez nich prędkość fali byłaby zawsze większa od prędkości cząstki.[1]

Ważną cechą takiego akceleratora jest teoretyczny brak górnego ograniczenia energii przyspieszanych cząstek.[1]

Fragment podziemnego tunelu w którym biegnie falowód akceleratora SLAC.

Przykładem takiego akceleratora jest słynny Stanford Linear Accelerator Center, przyspieszający elektrony do energii 50GeV. Ma on długość 2 mil (ponad 3 km) i składa się z ponad 80 000 miedzianych cylindrów oraz płytek.[1]

Przypisy

  1. 1 2 3 4 red. nacz. tomu Jan Zienkiewicz: red. nacz. Heliodor Chmielewski: Encyklopedia Techniki. T. Energia jądrowa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1970, s. 16, seria: Encyklopedia Techniki.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.