Adam Gubrynowicz
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1906
Lwów

Data i miejsce śmierci

25 lutego 2000
Montreal

Zawód, zajęcie

dyplomata

Alma Mater

Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, London School of Economics

Rodzice

Bronisław Gubrynowicz
Helena Löwental

Małżeństwo

Fryderyka von Salis-Samaden[1]

Krewni i powinowaci

Władysław (dziadek)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Lwa Białego III Klasy (Czechy)

Adam Ludwik Gubrynowicz vel Baron Adam Ludwig von Gubry-Gubrynowicz de Mengen (ur. 22 grudnia 1906 we Lwowie, zm. 25 lutego 2000 w Montrealu) – polski ziemianin, dyplomata, działacz społeczny.

Życiorys

Uczestnicy uroczystości poświęcenia kościoła Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Załużu 11 października 1931. Adam Gubrynowicz oznaczony m)

Urodził się w 1906[2] w bogatej rodzinie księgarzy lwowskich. Był wnukiem Władysława, synem Bronisława i Heleny z Löwentalów (1884–1944). Miał siostrę Janinę Helenę Teklę (ur. 1910, po raz pierwszy zamężna z Michałem Kazimierzem Sobańskim, po drugim mężu Bednorz[3]).

Ukończył prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie oraz London School of Economics[2]. W 1929 roku podjął pracę w polskiej służbie zagranicznej[2]. Był attaché honorowym poselstwa Rzeczypospolitej Polskiej w Wiedniu, następnie do 1939 w tym samym charakterze w szwajcarskim Bernie[2][4] oraz ambasady RP w Rzymie. W latach 30. zbliżył się do sanacji[5]. 25 lipca 1934 został sekretarzem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Sanockiej[6] (prezesem był Bolesław Skwarczyński)[7][8]. W tym czasie przekazał na rzecz utworzonego Muzeum Ziemi Sanockiej w Sanoku 70 polskich medali pamiątkowych[9]. Od 1928 do 1939 był kolatorem obu zagórskich świątyń: kościoła oraz cerkwi[10]. W 1939 ufundował witraże dla kościoła w Starym Zagórzu[11]. Przed 1939 został współwłaścicielem dziennika „Kurier Warszawski” i członkiem komisji rewizyjnej tegoż[2].

W okresie II wojny światowej przebywał kolejno we Francji, Jugosławii oraz na Węgrzech, gdzie pracował jako urzędnik i robotnik leśny.

Po powrocie do Polski od 1945 roku pełnił obowiązki, a następnie został Dyrektorem Protokołu Dyplomatycznego w komunistycznym Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej. Na polecenie ministra Wincentego Rzymowskiego opracował nowy ceremoniał dyplomatyczny[12]. W Ministerstwie Spraw Zagranicznych był również odpowiedzialny za wydawanie paszportów i wiz[13].

W 1949 roku uciekł do Berna, skąd miał wysłać pismo rezygnacyjne do MSZ i zwrócić się do władz amerykańskich o udzielenie mu azylu politycznego[14][15]. Początkowo mieszkał w Wielkiej Brytanii, następnie wyemigrował do Australii. W latach 50. pełnił w funkcję sekretarza Akcji Katolickiej (National Catholic Rural Movement) w Melbourne[16].

Zmarł 25 lutego 2000 roku w Royal Victoria Hospital w Montrealu. Pogrzeb odbył się cztery dni później w miejscowej bazylice katedralnej Matki Bożej Królowej Świata.

Był autorem publikacji pt. Baronowie z Gubr Gubrynowicze de Mengen herbu własnego. Szkic genealogiczny z 1932.

31 marca 1932 poślubił w Wiedniu baronównę Fryderykę Henrietę Marię Gabrielę von Salis Samaden[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ GeneAll.net – Friederike Henriette Maria Gabriele, Gräfin von Salis-Samaden.
  2. 1 2 3 4 5 6 Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Drukarnia Wydawnicza, 1939, s. 100.
  3. ↑ Stanisław Jan Rostworowski: Michał Kazimierz Sobański. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2019-06-18].
  4. ↑ Jan Meysztowicz, Czas przeszły dokonany: wspomnienia ze służby w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w latach 1932–1939, Instytut Prasy i Wyd. „Novum”, 1989, s. 114.
  5. ↑ Andrzej Notkowski, Prasa w systemie propagandy rządowej w Polsce 1926–1939, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Oddział w Łodzi, 1987.
  6. ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. VII, s. 12, 1995. ISSN 0557-2096.
  7. ↑ Z ruchu kulturalnego w Sanoku. „Kurier Warszawski”. Nr 119, s. 5, 2 maja 1935.
  8. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne, Środowisko kulturalne, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 616.
  9. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne, Środowisko kulturalne, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 617.
  10. ↑ Cerkiew zagórska. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 42-43. ISBN 83-922799-6-4.
  11. ↑ Kościół zagórski. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 25-26. ISBN 83-922799-6-4.
  12. ↑ Elżbieta Woźnica, Paulina Zajda, Protokół dyplomatyczny. Analiza, 2009.
  13. ↑ Jan Żaryn, Kościół a władza w Polsce, 1945–1950, Wyd. DiG, 1997, s. 217 i 242.
  14. ↑ A. Kochański, Sprawy Zagraniczne w protokołach Biura Politycznego i Sekretariatu KC PZPR z roku 1949, w: Polski Przegląd Dyplomatyczny 2001, t. 1 nr 3(3), s. 265.
  15. ↑ „Nawrócony” Gubrynowicz, [w:] „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza”, Londyn 23 VIII 1949.
  16. ↑ Dr Stephen S. Taylor (ed.),Who is who in Austria 1959/1960, Intercontinental Book & Publishing Co. Ltd, 1961 s. 184.
  17. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 115 „za gorliwą i wydajną pracę”.
  18. ↑ M.P. z 1947 r. nr 68, poz. 465

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.