Wczesna działalność

Pochodził z Dolnego Egiptu^[2]. W czasie studiów w Królewskiej Akademii Wojskowej w Kairze w latach 1936-1938 poznał Gamala Abdela Nasera, Abd al-Hakima Amira, Zakarijję Muhji ad-Dina oraz Anwara as-Sadata, którzy podobnie jak on wyrażali poglądy nacjonalistyczne i antybrytyjskie^[3]. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1938 kontynuował naukę w Akademii Sił Powietrznych, w obydwu szkołach uzyskiwał wyróżniające wyniki^[2]. Według niektórych źródeł w 1939 utworzył pierwszą egipską tajną organizację oficerską o takim profilu politycznym, która szybko przestała jednak działać z powodu trudności w porozumiewaniu się między wojskowych z różnych garnizonów^[3]. Od początku 1950 należał do komitetu kierującego organizacją Wolnych Oficerów^[4]. W 1952 był kapitanem lotnictwa^[5].

Rewolucja 1952. Współpracownik Nasera

Wziął udział w rewolucji w 1952, która obaliła w Egipcie monarchię. Wszedł do Rady Rewolucyjnych Dowódców (kierowanej formalnie przez gen. Nagiba, faktycznie zaś przez Gamala Abdela Nasera), nowego organu władzy państwowej i stopniowo stał się jedną z najbardziej wpływowych postaci w jej składzie^[6]. Był przewodniczącym Trybunału Rewolucyjnego, który prowadził procesy polityków działających w Egipcie przed 1952, oskarżonych o korupcję^[5]. Po utworzeniu pierwszej egipskiej naserowskiej monopartii, Frontu Wyzwolenia, został jej inspektorem generalnym^[5].

Dzięki przyjaźni z Naserem w czerwcu 1953 został ministrem obrony Egiptu^[7] i sprawował to stanowisko przez rok^[2]. W 1957 był przewodniczącym pierwszego zwołanego po rewolucji parlamentu, Zgromadzenia Ludowego^[5]. Na początku lat 60. był ministrem planowania^[2], odpowiadał m.in. za budowę sieci drogowej w kraju^[5]. Od 1962 do 1964 był jednym z pięciu wiceprezydentów Egiptu^[5], analogiczny urząd sprawował od 1958 do 1961 Zjednoczonej Republice Arabskiej^[2].

Konflikt z Naserem

W polityce gospodarczej opowiadał się za rozwiązaniami umiarkowanymi, zakładającymi inwestycje państwowe w przemyśle ciężkim przy równoczesnym zachowaniu wolności prowadzenia prywatnej działalności gospodarczej. Jego stanowisko od końca lat 50. traciło na znaczeniu, w miarę skłaniania się Nasera ku socjalizmowi („spółdzielczy socjalizm demokratyczny”)^[8]. Niechętnie odnosił się również do coraz bliższej współpracy Egiptu z ZSRR^[9]. Z powodu konfliktu z Naserem w kwestii polityki gospodarczej w 1964 oraz w związku z nieudaną interwencją egipską w Jemenie Północnym^[2] musiał ustąpić z zajmowanych stanowisk^[10]. Al-Baghdadi twierdził w swoich wspomnieniach, że przed śmiercią Nasera we wrześniu 1970 pogodził się z nim i że Naser zamierzał ponownie mianować go wiceprezydentem, na miejsce Anwara as-Sadata^[5]. Niemniej po 1964 al-Baghdadi wycofał się z życia politycznego^[2].

Po 1964

Negatywnie odnosił się do polityki as-Sadata jako prezydenta. Krytykował go z pozycji prawicowych^[11]. W 1972 zarzucił mu zbytnie uzależnienie Egiptu od ZSRR^[2]. Sprzeciwiał się podpisaniu pokoju z Izraelem^[5].

Zmarł na raka wątroby^[2].