Zieleńce
Жилинці
Państwo

 Ukraina

Obwód

 chmielnicki

Rejon

szepetowski

Hromada

Szepetówka

Wysokość

282 m n.p.m.

Populacja (2001)
• liczba ludności


490

Nr kierunkowy

+380 3840

Kod pocztowy

30422

Położenie na mapie obwodu chmielnickiego
Mapa konturowa obwodu chmielnickiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Zieleńce”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Zieleńce”
Ziemia50°06′12″N 26°59′33″E/50,103333 26,992500
Bitwa pod Zieleńcami: schemat ustawienia wojsk polskich i rosyjskich między Zieleńcami a Horodyszczem wg „Wojennej encykłopiedii” I.D. Sytina (1912-1913).

Zieleńce (ukr. Жилинці, Żyłynci) – wieś na Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, w rejonie szepetowskim, w hromadzie Szepetówka[1][2].

Geografia

Leżą nad rzeką Ponorką (Ponorą), prawym dopływem Horynia, na wschód od Zasławia, na południowy zachód od Szepetówki, na północny wschód od Hrycowa, na południe od drogi terytorialnej T 2313 i na zachód od drogi krajowej N25 (dawna R05). Znajduje się tu przystanek kolejowy Żyłynci, położony na linii Szepetówka – Tarnopol.

Historia

Miejscowość wzmiankowana w 1581 jako wieś na terenie włości zasławskiej[3] w województwie wołyńskim Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

W 1601 r.[4] wzmiankowana jako własność Janusz Zasławskiego[5].

W 1589[5][4] i 1617 r. wieś została splądrowana przez Tatarów[3].

W l. 1629, 1648 Zieleńce liczyły 16 dymów, w 1650 r. – 6 dymów, a w l. 1655-1658 – 5 dymów[3].

W 1791 r. dziedzic wsi, Paweł Bejzym, ufundował drewnianą cerkiew św. Michała Archanioła[5][4][3].

18 czerwca 1792 w pobliżu wsi odbyła się bitwa pod Zieleńcami[6][5], zakończona zwycięstwem wojsk polskich i upamiętniona ustanowieniem Orderu Virtuti Militari przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego[3].

W XIX w. leżały w gminie Szepetówka w powiecie zasławskim, w guberni wołyńskiej[5].

W 2 poł. XIX w. Zieleńce były własnością Marii Potockiej i liczyły 66 domów. Mieszkało tu 539 prawosławnych i 165 katolików[5]. Na początku XX w. we wsi było 79 domów i 445 mieszkańców[7].

Przypisy

  1. ↑ Село Жилинці. decentralization.gov.ua. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
  2. ↑ Шепетівська міська громада. gromada.info. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
  3. 1 2 3 4 5 Walentyn Bendiug: Заплутана історія, або Як треба дружити. salon24.pl. [dostęp 2021-05-16]. (ukr.).
  4. 1 2 3 Zieleńce. [w:] Rzeczpospolita wirtualna [on-line]. rzecz-pospolita.com. [dostęp 2021-05-16].
  5. 1 2 3 4 5 6 Zieleńce 2.), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 591.
  6. ↑ Piotr Derdej: Zieleńce – Mir – Dubienka 1792. Wyd. II. Warszawa: Bellona, 2008, s. 64-71. ISBN 978-83-1111-039-7. [dostęp 2021-05-16].
  7. ↑ Zieleńce 2., [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 719.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.