Świadkowie Jehowy w Czadzie
Państwo

 Czad

Liczebność
(2023)

912

 % ludności kraju
(2023)

0,005%

Liczba zborów
(2023)

23

Rozpoczęcie działalności

1959

Mapa konturowa Czadu
Miejscowości w Czadzie, w których są Sale Królestwa. D – Doba, GG – Gounou Gaya, K – Koumra, Kl – Kélo, L – Laï, Lr – Léré, M – Moundou, P – Pala, PC – Pont Carol. Z braku miejsca nie zaznoczono niektórych miejscowości koło Kélo.

Świadkowie Jehowy w Czadzie – społeczność wyznaniowa w Czadzie, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca w 2023 roku 912 głosicieli, należących do 23 zborów. W 2023 roku na dorocznej uroczystości Wieczerzy Pańskiej zgromadziło się 4045 osób[1][2][uwaga 1]. Działalność miejscowych głosicieli koordynuje środkowoafrykańskie Biuro Oddziału[3][4]. Biuro Krajowe mieści się w Ndżamenie[5].

Historia

Początki

W 1959 roku pewien zagraniczny wyznawca udał się w sprawach zawodowych do Fort Lamy (obecna Ndżamena) na terenie dzisiejszego Czadu i przy różnych sposobnościach prowadził rozmowy na tematy religijne. Pięć lat później w Ndżamenie założono pierwszy zbór Świadków Jehowy w Czadzie[6]. W 1967 roku na terenie kraju działało 18 Świadków Jehowy.

Rozwój działalności

24 kwietnia 1969 roku zarejestrowano działalność w Czadzie. Rok później liczba głosicieli wynosiła 54.

W 1975 roku rząd przymuszał mieszkańców kraju do brania udziału w praktykach opartych na kulcie zmarłych; każdy, kto w nich nie uczestniczył – m.in. Świadkowie Jehowy, mógł być skazany nawet na śmierć. Na skutek nasilającej się wojny domowej w Czadzie, w 1979 roku większość wyznawców – w tym misjonarze, absolwenci Szkoły Gilead – została zmuszona do ucieczki do sąsiednich krajów.

W 1984 roku w czasie wojny domowej zapanował wielki głód i współwyznawcy z innych krajów udzielili pomocy miejscowym Świadkom Jehowy. Pomimo sprzeciwu ze strony Kościoła katolickiego w kraju powstała Sala Królestwa.

W 1992 roku władze potwierdziły legalizację wyznania Świadków Jehowy w Czadzie. Rok później liczba głosicieli osiągnęła 345 osób. W 2007 roku zanotowano liczbę 618 Świadków Jehowy w Czadzie. Na uroczystości Wieczerzy Pańskiej zebrało się 6218 osób. Trzy lata później osiągnięto liczbę 652, a w 2023 roku 911 głosicieli.

Najwięcej głosicieli zamieszkiwało miasta: Ndżamena[7], Pala, Koumra, Doba, Sarh, Kélo, Lere i Bongor. Zebrania odbywają się w językach: francuskim, lele, mundang, ngambaye i amerykańskim migowym, a kongresy do roku 2019 odbywały się w Salach Królestwa w Ndżamenie, Sarh i Kélo w językach francuskim i lele.

Uwagi

  1. ↑ W związku z pandemią COVID-19 od 14 marca 2020 do 31 sierpnia 2022 roku działalność od domu do domu była zawieszona (prowadzona była listownie, telefonicznie, w formie elektronicznej, od 31 maja 2022 roku wznowiono publiczną działalność ewangelizacyjną). Od 1 kwietnia 2022 roku program uroczystości Pamiątki śmierci Jezusa Chrystusa oraz zebrań zborowych przeprowadza się ponownie w Sali Królestwa oraz w formie „hybrydowej” (wszyscy uczestnicy w Sali Królestwa i odbierający program transmitowany przez wideokonferencje mogą brać czynny udział w punktach i dyskusjach). Do końca 2022 roku wstrzymano organizowanie kongresów regionalnych i zgromadzeń obwodowych z osobistym udziałem obecnych. Ich program został zamieszczony w oficjalnym serwisie internetowym jw.org.

Przypisy

  1. ↑ Czad – Ilu tam jest Świadków Jehowy [online], jw.org [dostęp 2024-02-10].
  2. ↑ Watchtower, Sprawozdanie z działalności w poszczególnych krajach w 2023 roku [online], jw.org [dostęp 2024-02-10].
  3. ↑ Watchtower, Biuro Oddziału w Republice Środkowoafrykańskiej [online], jw.org [dostęp 2013-12-16].
  4. ↑ Rocznik Świadków Jehowy 2013, Nowy Jork: Towarzystwo Strażnica, 2013, s. 32, 33.
  5. ↑ Watchtower, Kontakt Czad [online], jw.org [dostęp 2017-01-24].
  6. ↑ „Stójcie mocno jako jedna trzoda” — zgromadzenia w Czadzie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, 15 października 1990, s. 22–25.
  7. ↑ JW Broadcasting — kwiecień 2019 [od 52 min.] [online], jw.org, 1 kwietnia 2019 [dostęp 2021-09-07].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.