Świątynia Zhihua w Pekinie
Ilustracja
Główne wejście do świątyni
Państwo

 Chiny

Miejscowość

Pekin

Wyznanie

buddyzm

Historia
Data budowy

XV wiek

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Świątynia Zhihua w Pekinie”
Ziemia39°54′58,16″N 116°25′33,18″E/39,916156 116,425883

Świątynia Zhihua (chiń.: 智化寺; pinyin: Zhìhuà Sì) – świątynia buddyjska w Pekinie, w dzielnicy Dongcheng[1]. Została zbudowana na zlecenie Wang Zhena, eunucha na dworze cesarza Zhu Qizhena z dynastii Ming. Świątynia jest jednym z największych i najlepiej zachowanych przykładów chińskiej architektury buddyjskiej z okresu Ming[2].

Świątynię wzniesiono w 1443 roku za rządów cesarza Zhu Qizhena i nazwano ją wówczas Bao’en Zhihuasi. Kompleks powstał za zdefraudowane pieniądze wpływowego eunucha Wang Zhena. W roku 1449 cesarz wyprawił się osobiście przeciw Ojratom; armia, fatalnie dowodzona przez niemającego doświadczenia wojskowego Wang Zhena, została doszczętnie rozgromiona, a cesarz dostał się do niewoli (Wang Zhen zginął)[3]. W 1457, po przewrocie, który ponownie wyniósł Zhu Qizhena na tron, odprawiono ceremonie ku czci zabitego eunucha i wystawiono mu pomnik w świątyni. W 1742 roku, za panowania cesarza Qianlonga pomnik został zniszczony, a w jego miejsce postawiono posąg Buddy[4][5].

Cały zespół świątynny obejmuje obszar ok. 20000 m², w którego skład wchodzi siedem głównych pawilonów[1][2]. Największym jest dwukondygnacyjny Pawilon Tathagaty, gdzie znajduje się rzeźba Tathagaty. Na drugim piętrze pawilonu, w ścianach, znajduje się ponad 9 tys. wnęk, w których mieszczą się małe figurki Buddów. Z tego powodu budynek nazywany jest czasami Pawilonem Dziesięciu Tysięcy Buddów[4]. W Pawilonie Tybetańskim znajduje się Zhuanlunzai – ośmioboczna drewniana konstrukcja na cokole z białego marmuru, na której wyryto zdobienia, m.in. ptaki, bóstwa, lwy i kwiaty[1][6]. Dachy głównych budynków świątyni pokryte są czarnymi płytkami[2].

W świątyni grupa mnichów wykonuje muzykę z buddyjskich obrzędów z okresu dynastii Ming, wykorzystując przy tym wielu tradycyjnych instrumentów, m.in. gongów, sheng, dizi (rodzaj fletu) i bębnów[6].

Przypisy

  1. 1 2 3 Zhihua Temple. BeijingJoy.com. [dostęp 2010-03-16]. (ang.).
  2. 1 2 3 Temple of Wisdom Attained (Zhihua Temple). China.org.cn. [dostęp 2010-03-16]. (ang.).
  3. ↑ Arthur Waldron: The Great Wall of China: From History to Myth. Cambridge: Cambridge University Press, 1990. ISBN 0-521-36518-X.
  4. 1 2 Zhihua Temple. ChinaCulture.org. [dostęp 2017-01-15]. (ang.).
  5. ↑ Zhihua Temple in Beijing. ChinaHighlights.com. [dostęp 2010-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ang.).
  6. 1 2 Zhihua Temple. GeissFoundation.org. [dostęp 2010-03-16]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.