Śluza Józefinki
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Miejscowość

Nakło nad Notecią

Droga wodna

Wisła-Odra

Lokalizacja

na 37,2 km

Dane techniczne
Długość

57,4 m

Szerokość

9,6 m

Różnica poziomów

1,83 m

Wrota

stalowe dwuskrzydłowe

Rodzaj napędu

ręczny

Położenie na mapie Nakła nad Notecią
Mapa konturowa Nakła nad Notecią, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Śluza Józefinki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Śluza Józefinki”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Śluza Józefinki”
Położenie na mapie powiatu nakielskiego
Mapa konturowa powiatu nakielskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Śluza Józefinki”
Położenie na mapie gminy Nakło nad Notecią
Mapa konturowa gminy Nakło nad Notecią, w centrum znajduje się punkt z opisem „Śluza Józefinki”
Ziemia53°07′49,4052″N 17°38′21,8985″E/53,130390 17,639416

zabytek Śluza Józefinki – śluza na Kanale Bydgoskim.

Stanowi jedną z budowli hydrotechnicznych Kanału Bydgoskiego, zarządzaną przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Poznaniu, Zarząd Zlewni Noteci w Bydgoszczy. Jest to śluza nr 7 drogi wodnej Wisła-Odra, która jest elementem międzynarodowej drogi wodnej E-70.

Lokalizacja

Śluza znajduje się nieopodal miasta Nakło nad Notecią.

Historia

Śluzę wybudowano w latach 1773–1774. Obecna forma budowli pochodzi z lat 1910–1914, kiedy dokonano przebudowy Kanału Bydgoskiego. Przy śluzie znajdował się most drogowy, przebudowany w 1972 roku do formy obecnej[1].

W 2005 r. śluzę Józefinki wraz z obiektami towarzyszącymi wpisano do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego[1].

Charakterystyka

Jest to pojedyncza śluza komorowa III klasy o napędzie ręcznym. Konstrukcja obiektu jest betonowa z okładziną ceglaną. Dno i progi są betonowe. Posiada zamknięcia górne w postaci wrót stalowych klapowych oraz dolne wrota wsporne, stalowe dwuskrzydłowe. Napęd śluzy jest elektryczny i awaryjny ręczny. Napełnianie wodą odbywa się poprzez galerie usytuowane w głowach śluzy. Praktyczny czas śluzowania wynosi 25 minut.

Na zamknięciach śluzy znajdują się dwa przejścia technologiczne o szerokości 1,0 m i długości 9,6 m. Kładka na głowie górnej w czasie śluzowana chowa się pod wodę, natomiast kładka na głowie dolnej razem ze skrzydłami wrót rozchyla się na boki[1].

Most przy śluzie

Przy głowie dolnej śluzy znajduje się most drogowy w ciągu drogi powiatowej nr 1926C Bydgoszcz – Nakło nad Notecią. Jego długość wynosi 13,4 m, nośność 30 ton. Konstrukcja składa się z 6 jednoprzęsłowych, stalowych dźwigarów dwuteowych, na których oparto żelbetową płytę pomostu. Ceglane przyczółki mostu zlokalizowane są za głową dolną śluzy. Przestrzeń żeglugowa pod obiektem wynosi 6,13 m[1].

Poziomy

Śluza umożliwia podniesienie jednostek o 1,83 m, z 58,35 na 56,52 m n.p.m.

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 Monografia mostów województwa kujawsko-pomorskiego. Brda i Kanał Bydgoski. Tom II z serii: Mosty z biegiem rzek pod red. Krzysztofa Dudka. Bydgoszcz – Grudziądz 2012. Wydawca: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Pomorsko-Kujawski. ISBN 978-83-934160-2-8

Bibliografia

  • Bartowski Krzysztof: W 231. rocznicę Kanału Bydgoskiego (1774–2005). [w:] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 10. Bydgoszcz 2005.
  • Winid Walenty: Kanał Bydgoski: Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Popierania Nauki, 1928.
  • Woźniak-Hlebionek Agnieszka. Kanał Bydgoski, Brda i Noteć w pruskich planach inwestycyjnych w latach 1773–1915. [w:] Kronika Bydgoska XXIII (2001). Bydgoszcz 2002.
  • O Kanale Bydgoskim na portalu Kanały.info. kanaly.info. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-05)].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.