Śladów
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

sochaczewski

Gmina

Brochów

Liczba ludności (2011)

438[1][2]

Strefa numeracyjna

22

Kod pocztowy

05-088[3]

Tablice rejestracyjne

WSC

SIMC

0009811[4]

Położenie na mapie gminy Brochów
Mapa konturowa gminy Brochów, u góry znajduje się punkt z opisem „Śladów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Śladów”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Śladów”
Położenie na mapie powiatu sochaczewskiego
Mapa konturowa powiatu sochaczewskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Śladów”
Ziemia52°22′41″N 20°18′09″E/52,378056 20,302500[5]

Śladów – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie sochaczewskim, w gminie Brochów[4][6].

Wieś rzędowa położona po południowej stronie Wisły. Zabudowania wzdłuż drogi w linii wschód-zachód.

Dobrze zachowane elementy tradycyjnego krajobrazu kulturowego: rozłogi pól, sztuczne nasadzenia. Praktycznie całkowicie nowa zabudowa, jedynie z jednym zbudowanym przed 1945 r. domem.

Wieś szlachecka Śladowo położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie sochaczewskim ziemi sochaczewskiej województwa rawskiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie warszawskim.

Historia

Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1427 r. Osadnicy holenderscy osadzeni w osadzie pod koniec XVIII w. zarówno po północnej stronie drogi prowadzącej z Nowego Dworu Mazowieckiego do Kamiona (Śladów), jak i po południowej stronie (Nowa Wieś Śladów). Ok. 1889 r. miała 61 osad na 1840 morgach gruntu.

W miejscowości znajduje się cmentarz mennonicki[8].

1939

Pomnik ofiar zbrodni w Śladowie

18 września 1939 w Śladowie w ówczesnej gminie Tułowice, wojska niemieckie dokonały jednej z największych zbrodni wojennych w czasie kampanii wrześniowej. 300. ludzi[9] (w tym 150. żołnierzy Wojska Polskiego), zgromadzonych na tzw. "główce" wiślanej, zostało zastrzelonych i utopionych.[9]

Wśród zgromadzonych znajdowali się zarówno ranni, zdrowi i małe dzieci. Mężczyźni w wieku od 15 do 75 lat byli w większości w trzystuosobowej grupie, 84 osoby cywilne pochodziły z pobliskiej gminy tułowickiej, pozostałe osoby cywilne z innych okolicznych miejscowości. Wśród nich znajdowały się prawdopodobnie także grupy uchodźców, których tysiące przemierzało wówczas kraj i przebywało we wsiach i miejscowościach polskich.

Zbrodni dokonała prawdopodobnie (nie zidentyfikowano z całą pewnością formacji która popełniła zbrodnię) niemiecka 4 Dywizja Pancerna z XVI korpusu 10. Armii, która w większości operowała na terenie gdzie wydarzenie to miało miejsce. Z rzezi ocalało jedynie 2 ludzi, mieszkańców Tułowic, Stanisław Klejnowski i Alfred Kitliński, którzy później złożyli zeznania w tej sprawie. Ogółem 298 osób poniosło śmierć.

Motywem zbrodni były przypuszczalnie porachunki miejscowych kolonistów niemieckich z ludnością polską (mające miejsce także po zbrodni w Śladowie, w wyniku których zginęło ok. 37% mieszkańców Tułowic) i chęć odwetu za bohaterski opór stawiany przez żołnierzy polskich w okolicach Śladowa.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Wieś Śladów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2020-03-08], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  3. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1262 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. 1 2 GUS. Wyszukiwarka TERYT
  5. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 136865
  6. ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
  8. ↑ Olenderski miniprzewodnik. nadbzura.pl, 6 kwietnia 2007. [dostęp 2020-12-19].
  9. 1 2 Szymon Datner: Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach wojennych w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961, s. 53-56.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.