| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 października 1727 |
| Data i miejsce śmierci |
19 lutego 1794 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Arcybiskup Tuluzy | |
| Okres sprawowania |
1763–1788 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
8 marca 1752 |
| Sakra biskupia |
11 stycznia 1761 |
| Kreacja kardynalska |
15 grudnia 1788 |
| Utrata godności kardynalskiej |
26 września 1791 |
| Odznaczenia | |
 | |
| Data konsekracji |
11 stycznia 1761 | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Mathias Le Groing de La Romagère | ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Étienne Charles de Loménie de Brienne (ur. 9 października 1727, zm. 19 lutego 1794) – francuski duchowny, polityk i pisarz, w latach 1787-1788 minister finansów.
Życiorys
Był arcybiskupem Tuluzy od 1763, a jednocześnie zwolennikiem reform i miłośnikiem filozofów. Do jego przyjaciół należeli Anne-Robert-Jacques Turgot, André Morellet i Voltaire. W 1770 roku uzyskał fotel 18 Akademii Francuskiej. W 1787 zastąpił Charlesa Alexandre de Calonnea na stanowisku ministra finansów i uzyskał zgodę na zaciągniecie pożyczki w wysokości 60 mln liwrów. Podobnie jak król rezygnował z wprowadzenia nowych podatków[1]. W 1788 został zdymisjonowany ze stanowiska ministra[1] i w tym samym roku 15 grudnia na wniosek króla Ludwika XVI został mianowany przez Piusa VI kardynałem. Po podporządkowaniu się konstytucji cywilnej kleru zrezygnował z funkcji kardynała w marcu 1791. W listopadzie 1793 roku został aresztowany przez rewolucjonistów. Zmarł w więzieniu.
Prace
- Oraison funébre du Dauphin (Paris, 1766)
- Compte-rendu au roi (Paris, 1788)
- Le Conciliateur, in collaboration with Turgot (Rome, Paris, 1754)