Phi Pakam Ajing (ผีปะกำอาจีง) or Phi Pakam (ผีปะกำ) is the supreme god of the forests according to the beliefs of the Kui people.[1] They are worshipped in particular by elephant keepers.[2]

Etymology

Phi means ghosts or spirits. In the Kui language, the word Pakam (ปะกำ) means noose while Ajing (อาจีง)" means elephants, thus the name Pakam Ajing means elephants tied together by a noose.[3] Kui people believe that the spirit resides in the Pakam skin made out of cowhide or buffalo hide and wood (called a Wal Praeng (วาลแปรง) in Kui), which can be twisted to form a leather rope of 40 meters long, one end of which is a noose used to tether elephants.[4]

Beliefs

The Kui people believe that there are two types of spirits residing in Pakam. The first is Phra Khru (พระครู) which is a holy spirit comparable to an angel, and the second are Phi Banphachon (ผีบรรพชน) which are the ancestral spirits of a family who used to be elephant doctors. They believe that the spirits can both bring blessings and harm to people, therefore, sacrifices must always be made.[3] The Kui people will pay homage to Phi Pakam before going out to catch elephants. And once the elephant has been tethered, offerings will be made again. If an elephant needed to be taken outside the village, or when children are sick, offerings or vows will be made to the Pakam spirits.[2][3]

The Kui people build a Pakam shrine for the Pakam spirits to live in. They are mostly built to the east of the house. It is a thatched roof shrine with four pillars, about two meters high. Children and women are forbidden from entering it. Inside the shrine is a collection of Pakam skins, a small pillow, a set of five Khanda cones, a glass filled with water, a rope and a noose made of cowhide, and various offerings.[4]

References

  1. ↑ ดวงกมล การไทย (8 August 2016). "ไทย - ศาสนาและความเชื่อ". ฐานข้อมูลสังคม - วัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. Retrieved 27 December 2020.
  2. 1 2 ชาญชัย คงเพียรธรรม และคณะ (16 February 2017). "เรื่องผีในอีสาน: ความเชื่อและพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับผีของกลุ่มชาติพันธุ์ลาว เขมร ส่วย และเวียดนามที่อาศัยอยู่ในบริเวณอีสานใต้ของประเทศไทย". องค์ความรู้จากงานทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมของมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. Retrieved 27 December 2020.
  3. 1 2 3 สมหมาย ชินนาค (1996). "ผีปะกำ : คติความเชื่อเรื่องผีบรรพบุรุษของชาวไทย-กวย (ส่วย) เลี้ยงช้างจังหวัดสุรินทร์". สำนักงานวิทยทรัพยากร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Retrieved 27 December 2020.
  4. 1 2 "พิธีกรรมเซนขะโหมดปะกำ". ศูนย์ข้อมูลกลางทางวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. 25 January 2012. Retrieved 27 December 2020.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.