Bł. Ks. Kazimierz Gostyński

Dnia 8 kwietnia 1884 roku w Warszawie w bardzo zamożnej rodzinie o tradycjach ziemiańskich przyszedł na świat syn Kazimierz. Ojciec Władysław walczył w powstaniu styczniowym, był jednym z założycieli Politechniki Warszawskiej oraz znanym przemysłowcem. Natomiast matka zajmowała się domem i wychowaniem syna.
Rodzice bardzo dbali o dobre wychowanie syna. Kazimierz wyniósł z domu patriotyzm oraz poszanowanie dla osób z tak zwanego marginesu.
Rok 1904 Kazimierz Gostyński ukończył z wyróżnieniem Prywatne Męskie Gimnazjum Aleksandra Edwarda Rontalera. Było to najlepsza szkoła w Warszawie.
Ronthaler był ewangelikiem, wybitnym pedagogiem oraz współtwórcą szkolnictwa polskiego.
Zarazem był bliskim przyjacielem Władysława Gostyńskiego, razem brali udział w Powstaniu Styczniowym.
W tym samym roku po ukończeniu szkoły średniej Kazimierz Gostyński przeprowadza się do Lublina. Gdzie wstępuje do Seminarium Duchownego. Po czterem latach studiów dnia 14 czerwca 1908 Kazimierz przyjmuje świecenia kapłańskie z rąk ówczesnego biskupa lubelskiego Franciszka Jaczewskiego.
Wkrótce po święceniach ks. Kazimierz Gostyński zostaje skierowany do Innsbrucku na studia w zakresie teologii moralnej.
Po powrocie do Lublina w roku 1912 podjął się odbudowy świątyni p.w. św. Piotra.
Obecnie znajduje się tu kościół ojców jezuitów. Równocześnie pracował jako prefekt i nauczyciel w Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Uczył tam języka łacińskiego.
Z tego samego przedmiotu wykładał w Diecezjalnym Seminarium Duchownym.
W roku 1915 Ks. Kazimierz Gostyński powołał Zrzeszenie Nauczycieli w skład którego wchodzili koledzy z pracy. Wraz z komitetem podjął się budowy szkoły.
W tym samym roku powołam do życia Męskie Gimnazjum im. Jana Hetmana Zamoyskiego. Za jego kadencji szkoła gościła w 1918 r. wizytatora apostolskiego Achillesa Rattiego, późniejszego papieża Piusa XI. Dzięki staraniom ks. Gostyńskiego w 1921 r. szkoła Zamoyskiego stała się gimnazjum państwowym. W 1922 r. otrzymał godność szambelana papieskiego od papieża Piusa XI, a w 1925 r. został mianowany kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej Lubelskiej. Po 18 latach pracy w szkole Jana Zamoyskiego kurator zwolnił Ks. Gostyńskiego z funkcji dyrektora z powodów politycznych.
W 1933 r., po zwolnieniu z gimnazjum im. Hetmana Jana Zamoyskiego, biskup Marian Leon Fulman powierzył ks. Gostyńskiemu funkcję wicedyrektora, a następnie dyrektora Gimnazjum Biskupiego na Czwartku. Ks. Kazimierz dokończył dzieło budowy tejże szkoły.
We wrześniu 1935 r. został na własną prośbę zwolniony z tej funkcji i mianowany rektorem kościoła Matki Bożej Zwycięskiej.
Po wybuchu II wojny światowej ks. Gostyński nie zaniechał swojej działalności patriotycznej, m.in. gdy 11 listopada odprawił w kościele Mszę św. za Ojczyznę z okazji Święta Niepodległości. Wygłosił homilie krytykującą ówczesną politykę. Przestrzegany przed aresztowaniem postanowił nie ukrywać się i 11 stycznia 1940 został zabrany do więzienia na Zamku Lubelskim. Stamtąd został pół roku później przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a następnie do Dachau. Był torturowany i zmuszany do nadludzkiego wysiłku fizycznego. Jako niezdolny do pracy został przez Niemców zamordowany w komorze gazowej 6 maja 1942 razem z transportem inwalidów.
W 1999 r. papież Jan Paweł II ogłosił beatyfikację ks. Gostyński jako męczennika za wiarę.
Obecnie nie zachowały się prawie żadne dokumenty z działalności Ks. Kazimierza Gostyńskiego w Lublinie. Niektórzy nawet nie wiedzą że taka Osoba działała w naszym mieście. „Ks. Kazimierz byłą dobrą osobą, był wymagającym profesorem. Niekiedy było trudno zdać u niego egzamin. Był bardzo dobrym pedagogiem. Uwielbiał współpracę z młodzieżą. Co przejawiało się chociażby w opiekowaniu się drużyną harcerską.
Wszyscyśmy go cenili za to co robi.” Wspomnienia ks. Mariana Mroczka.
Boże, który uczyniłeś Twego sługę Błogosławionego
księdza Kazimierza nauczycielem i ojcem młodzieży,
a przez mękę więzień i obozów doprowadziłeś do chwały męczeństwa,
udziel mi za jego wstawiennictwem łaski o którą Cię proszę..
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen