„Pisarze realizmu wielkiego twierdzili, że mieszkanie charakteryzuje jego właściciela. Co mówi o Ignacym Rzeckim jego pokój? Rozwiń wypowiedź na podstawie fragmentu i znajomości lektury.”

Miejsce, w którym mieszka człowiek potrafi ukazać światu cechy jego charakteru jak i uosobienia. Bolesław Prus w „Lalce” wielokrotnie opisuje mieszkania, różnych osób pozwalając w ten sposób czytelnikowi na wyrobienie indywidualnej opinii o danym bohaterze, na podstawie tego jak wygląda jego sfera prywatności.
Ignacy Rzecki jest jednym z głównych bohaterów „Lalki”. Pokój to jego własne prywatne miejsce na świecie. Jednak już sama jego lokalizacja mieszkania mówi nam wiele o Rzeckim: „Pan Ignacy od dwudziestu pięciu lat mieszkał w pokoiku przy sklepie. W ciągu tego czasu sklep zmieniał właścicieli”. Ze słów tych wynika, że bohater spędził ćwierć wieku pracując w sklepie, pomimo zachodzących w nim zmian. Charakteryzuje go z pewnością dokładność w tym, czym się zajmuje. Gorliwa służba i sumienność, jaką wykazuje się w sklepie jest doceniana przez każdego z kolejnych właścicieli. Cytat ten uświadamia nam również, że mamy do czynienia ze starym kawalerem, który poświęcił całe swe życie pracy zawodowej. Kolejne fragmenty potwierdzają tezę o samotnym życiu Rzeckiego, braku kobiety w jego życiu prywatnym: „zwieszała się [...] ćwierćwiekowa firanka, niegdyś zielona, obecnie wypłowiała” oraz „czarnym stół obity suknem, niegdyś zielonym, dziś tylko poplamionym”. Z jego pokoju emanuje smutek i szarość, co podkreśla sam Prus: „zdawał się być podobniejszym do grobu aniżeli do mieszkania” opis ten sprawia, że można by Rzeckiego uważać za człowieka nieszczęśliwego, odizolowanego od świata, jednak jest to tylko złudzenie. Fragment: „Na nim wielki czarny kałamarz wraz z wielka czarną piaseczniczką, przymocowaną do tej samej podstawki – para mosiężnych lichtarzy do świec łojowych, których już nikt nie palił, i stalowe szczypce, którymi już nikt nie obcinał knotów.” wskazuje, iż Rzecki jest tradycjonalistą, przywiązuje się do przedmiotów, co jest szczególną domeną ludzi o wrażliwej duszy. „Żelazne łóżko z cienkim materacem, na nim nigdy nieużywana dubeltówka”, są atrybutem człowieka o ambicjach żołnierskich, bądź byłego żołnierza, co jest prawdą, gdyż pan Ignacy walczył w Wiośnie Ludów. Obecność gitary w pokoju pana Rzeckiego – „pod nim pudło z gitarą”, podkreśla jego wrażliwą i delikatną duszę, dodając do tego nutę romantyczności u pozytywistycznego bohatera, którego życie wypełnia ogromne zaangażowanie w pracę. Ten „kawałek” romantyka jest w Rzeckim ukryty, niczym to pudło z gitarą - pod łóżkiem tak, aby oczy postronnego człowieka nie miały okazji tego zauważyć. „Żelazne łóżko […], nieużywana dubeltówka[…], pudło z gitarą […], wąska kanapka obita skórą, dwa krzesła również skórą obite, duża blaszana miednica i mała szafa ciemnowiśniowej barwy stanowiły umeblowanie pokoju”, ujęcie całego obrazu pokoju Ignacego Rzeckiego pozwala zauważyć w nim indywidualizm, sentymentalność, przywiązanie do wspomnień, brak materializmu, przesadnej gonitwy za zmieniającym się światem.
Słowa: „Równie jak pokój nie zmieniały się od ćwierć wieku zwyczaje pana Ignacego” wskazują, że w życiu Rzeckiego wszystko miało swoje własne niezmienne ustalone miejsce, tak jak cały układ jego ukochanego pokoju, który był szczególnie bliski jego sercu – „Boże miłosierny!...ależ ten drugi pokój to mój pokój, w którym mieszkałem od lat dwudziestu pięciu, […] Może to wyda komu śmiesznym, ale ja miałem łzy w oczach…”. Uważam, że Prus opisując w tak dokładny sposób mieszkanie Rzeckiego pozwolił czytelnikowi odkrywać cechy bohatera, których potwierdzenie znajdował następnie w kolejach losu i opowieściach pana Ignacego.