Analiza Pieśni IX Księga I

Jan Kochanowski urodził się w 1530, a zmarł w 1584 roku. Był wybitnym poetą polskim. Napisał wiele utworów, do jego największych osiągnięć zaliczamy: Treny, Fraszki, oraz Pieśni. Pieśni Jan Kochanowski pisał przez ponad 20 lat, zostały wydane dopiero po jego śmierci, w roku 1586. W Pieśniach autor łączy wezwanie do zabawy z poważnymi refleksjami nad losem człowieka. Kochanowski próbuje odpowiedzieć na pytanie jak żyć godnie i mądrze. Wsparciem dla niego były filozofie: epikurejska i stoicka, których przesłania możemy znaleźć w utworach.

Pierwsza strofa Pieśni IX z Księgi I jest bezpośrednim nawiązaniem do horacjańskiej zasady carpe diem - chwytaj dzień, żyj chwilą, ciesz się. Autor zaprasza do zabawy przy dobrym winie i dobrej muzyce. Druga strofa także jest przytoczeniem słów Horacego "nie pytaj o to, co przyniesie jutro", ponieważ tylko Bóg zna przyszłość i człowiek nie powinien zaprzątać sobie tym głowy. Kolejne strofy ukazują topos Fortuny - rzymskiej bogini kierującej losami ludzi, przedstawiana jest ona z zawiązanymi oczyma i z rogiem obfitości. Autor przestrzega przed roztrwonieniem majątku, mówi, że po czasie szczęścia przyjdzie okres nieszczęścia. Nawiązuje również do filozofii stoickiej, nawołuje do spokojnego przyjmowania losu z pokorą i pogodzenia się z nim bez względu na to, jaki jest. Radzi również nie przywiązywać zbytniej wagi do bogactwa, gdyż jest ono ulotne. Ale twierdzi także, że po okresie nieszczęścia, który który uda się znieść i mężnie wytrzymać przyjdzie szczęście, bo "Fortuna kołem się toczy". Jan Kochanowski poświęcił tej rzymskiej bogini całą fraszkę pod tytułem "Nie wierz Fortunie", także tam wyraża swoje zdanie o zmienności losu, o ciągłym przeplataniu się radości i troski, o tym, że człowiek powinien wierzyć w siebie, nie dać się mu pokonać i decydować za siebie, wiedzieć, że nic nie jest stałe i los może się wkrótce odmienić, że powinno się mieć nadzieję. Autor zachwala stateczność, spokój, filozofię spokoju - stoicyzm.

Janowi Kochanowskiemu udało się wymieszać dwie główne nurty filozoficzne starożytności: epikureizm i stoicyzm. Stworzył on z nich swoją własną filozofię łączącą poglądy obydwu. Utwór odwołuje się do dzieł autora a także wielu innych twórców, takich jak Epikur, zawiera w sobie prawdy przydatne w codziennym życiu , można go traktować jako „receptę” na życie.