Mini charakterystyka Rolanda

Wśród utworów dotyczących Karola Wielkiego i jego rycerzy najbardziej znana jest Pieśń o Rolandzie. Roland staje się nieustraszonym rycerzem, walczącym w obronie wiary, z pogańskimi Saracenami. Jest też wzorem dla całego rycerstwa europejskiego uosabiającym wszystkie cechy prawego rycerza średniowiecznego.

Idealny rycerz zawsze postępował zgodnie z etyką, przestrzegał zasad kodeksu rycerskiego. Idealnym rycerz, bohater eposu rycerskiego jest wzorem chrześcijanina. Postać Rolanda łączy 3 ideały:
- moralny – służył swemu krajowi „słodkiej Francji”
- feudalny – bezwzględne podporządkowanie suwerenowi, którym jest Karol Wielki
- religijny – walczył w obronie wiary.

Mimo tych wspaniałości Roland w swej doskonałości jest trochę nieludzki, jest nie tylko pozbawiony wad, ale też motywacja jego działań może przeczyć zdrowemu rozsądkowi i życiowej przydatności. I tak kiedy nasz wspaniały rycerz, kiedy jego oddział zostaje zaatakowany przez nieprzyjaciół, odmawia zadęcia w róg, co miało być sygnałem alarmowym dla reszty armii Karola Wielkiego. Obawia się bowiem, że zostanie to poczytane jako tchórzostwo i strach. Choć przyjaciele namawiali go by użył rogu, Roland dmie weń dopiero wtedy, gdy już wiadomo, że umrze. Na sławę idealnego rycerza nie może paść przecież żaden cień. Rytuał śmierci jaki odprawia bohater na polu bitwy zaszczyć ma ostatecznie, że jest on rycerzem bez skazy, którego w nagrodę czeka dobra śmierć, bezbolesna i połączona z jednoczesnym zbawieniem. Roland umiera zgodnie z rycerskim ideałem, leży na wzgórzu pod drzewem, wyciąga prawą rękawicę ku niebu na znak służby Bogu i oddania mu duszy. Odwraca z godnością twarz w stronę Hiszpanii, jego duszę zanoszą do nieba wysłani przez Boga Aniołowie.