Osiągnięcia II Rzeczpospolitej w sztuce i kulturze.

Odzyskanie niepodległości przez Polskę i zmienione warunki polityczne wpłynęły na rozwój kultury i artystyczne odzwierciedlenie w sztuce.

W czasach niewoli czynnikiem integracyjnym naród w sensię kulturalnym i politycznym była literatura i sztuka. Podtrzymywała w narodzie wiarę na lepszą przyszłość, wskazywała drogę ku wolności.

W malarstwie historyczno-patriotycznym szczególnie eksponowane miejsce zajmowały przedstawienia symboliczne, których tematem były: klęska Polski, nadzieje na odzyskanie niepodległości.

W II Rzeczpospolitej symbolami często występującymi w sztuce jest biały orzeł, który wzbija się do lotu, Polonia wychodzi z grobu i rozrywa pęta lub jako bohater Józef Piłsudski i legioniści.

W czasach II Rzeczpospolitej popularne stały się środki przekazu, które docierały w do dużej liczby odbiorców: kartki pocztowe, ryciny w czasopiśmie i plakat.W sztuce II Rzeczpospolitej pojawiły się prace eksponujące wątek Polski zmartwychwstałej. Motyw Polonia Rediviva włączano do apoteozy marszałka Piłsudskiego. Istniało także zapotrzebowanie na malarstwo historyczno-patriotyczne. Ten rodzaj sztuki cieszył się niesłabnącym powodzeniem obrazów Jana Styki i Kossaków.

Ziemiaństwo polskie w pierwszych latach II Rzeczpospolitej było w trudnym położeniu. Zrujnowane przez I wojnę światową i przez wojnę polsko-radziecką w 1920 roku nie było w stanie odegrać decydującej roli politycznej, a tym samym nie stanowiło podstawy poczynań budowlanych.

Architektura, która powstawała na zamówienie ziemiaństwa była architekturą tradycyjną nawiązująca do przeszłości, głównie do baroku i klasycyzmu. Architekci projektujący pałace i dwory czasami odwoływali się do tradycji średniowieczno - zamkowej.

W dziejach polskiej architektury tego okresu znajdziemy słynny m.in. talent Jana Koszczyca – Witkiewicza.

Zmiany demograficzne, które nastąpiły po 1918 roku /zmniejszenie się liczby ludności niemieckiej i wzrost liczby ludności katolickiej, polskiej/ zmuszały do znacznego powiększania liczby swiątyń na terenie miast i prowincji.

Kultura w II Rzeczpospolitej miała charakter masowy związany z poziomem intelektualnym i estetycznym szerokich mas społeczeństwa.

Drewniane kościoły zastępować zaczęto murowanymi nawiązującymi do baroku.

Zmieniała się także w tym okresię architektura miejska. Zaczęto budować szpitale, banki, budynki uniwersyteckie, hotele.

Szczególnym rodzajem sztuki w okresię II Rzeczpospolitej była sztuka ogrodowa. Powstawały parki miejskie, tarasy spacerowe, eksponowane tereny leśne i zieleń osiędlowa.

Nowoczesnemu rozwojowi w tym czasię uległ także ruch turystyczny, który propagował wyprawy za miasto, zwiedzanie i poznawanie okolicy.

W odrodzonej Rzeczpospolitej Towarzystwo Turystyczne pełniło funkcje wychowawcze i naukowe. Strategia prezentacji walorów ziemi ojczystej miała zapewnić nowe spojrzenie na dziedzictwo historyczne i kulturowe. Na tle przyrody wybijać się miała wysoka kultura miast polskich a w nich przepych Kaplicy Zygmuntowskiej, Pałacu w Łazienkach i w Wilanowie, Ratusz Poznański , kościół św. Anny w Wilnie.

Ta turystyczno- krajoznawcza historia sztuki miała być ambicją młodego państwa i terenem wycieczkowym turysty zagranicznego.

W II Rzeczpospolitej także literatura miała swoje osiągnięcia i w niej miały oddźwięk najważniejsze wydarzenia tego okresu. Mimo nie sprzyjającej atmosfery polityczno moralnej, mimo trudnych warunków w jakich pracowali wówczas ludzie pióra, literatura polska rozwijała się bardzo dynamicznie.

Powstało wtedy niejedno arcydzieło. Był to bujny rozkwit powieści psychologicznej, powieści epickiej. Pojawiać zaczęły się utwory o mocno zarysowanej problematyce polityczno - społecznej w której do głosu dochodziły masy chłopskie i robotnicze.

Była także grupa poetów tzw. awangardowch, którzy nie pozostali obojętni wobec rzeczywistości. Reagowali na nią w swych wierszach, poematach, opowiadaniach i powieściach. Do wielkich talentów tego okresu należeli Stefan Żeromski, Maria Dąbrowska, Władysław Reymont, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Antoni Słonimski.

Pozytywny rozwój literatury i zycia kulturalnego przerwała wojna.