Magnes

Magnes, ciało będące źródłem dwubiegunowego pola magnetycznego. Wyróżnia się: magnesy trwałe (bryły ciał stałych wykazujących własności ferromagnetyczne, ferryty), magnesy proszkowe (wykonane z materiałów sypkich, rozdrobnionych magnesów trwałych), elektromagnesy (w których pole magnetyczne powstaje na skutek przepływu prądu).
Specjalną klasą tych ostatnich są magnesy nadprzewodnikowe, w których przepływ prądu wytwarzający pole magnetyczne istnieje na skutek zjawiska nadprzewodnictwa nawet po ustaniu zasilania.

Pole magnetyczne, jedna z postaci pola elektromagnetycznego: jest to pole wytwarzane przez zmienne w czasie pole elektryczne, w szczególności przez układ poruszających się ładunków (makroskopowo ruch ten może objawiać się jako istnienie niezerowego momentu magnetycznego).
Pole magnetyczne działa na poruszające się ładunki (prąd elektryczny). Pole magnetyczne charakteryzują wektory natężenia pola magnetycznego H i indukcji magnetycznej B. Oddziaływanie pola magnetycznego z pojedynczym ładunkiem opisuje wzór na siłę Lorentza.
Dla prądu płynącego w przewodniku oddziaływanie pola magnetycznego przedstawia prawo Ampère’a. Pole magnetyczne wytwarzane przez obwód z prądem określa prawo Biota-Savarta. Pole magnetyczne można opisać równaniami divB = 0 i rotH = j (równania Maxwella).

Elektromagnes, przyrząd wytwarzający zjawiska magnetyczne pod wpływem prądu elektrycznego. Składa się z ferromagnetycznego rdzenia i umieszczonej na nim cewki elektrycznej.

Prawej dłoni reguła, mnemotechniczna zasada pozwalająca określić zwrot i kierunek siły elektromotorycznej SEM indukowanej w przewodniku poruszającym się w stałym polu magnetycznym: prawą dłoń ustawiamy tak, by linie sił pola trafiały w wewnętrzną część dłoni, a kciuk wskazywał kierunek ruchu przewodnika, wówczas wyciągnięte palce wskazują kierunek SEM.