Fizjologia człowieka

Rodzaje skurczów mięśniowych:
- pojedyncze – pojedyncze pobudzenie komórki,
- tężcowy zupełny – jeśli kolejny impuls pobudza komórkę przed rozpoczęciem fazy rozkurczu,
- tężcowy niezupełny – do pobudzenia dochodzi przy częściowym skurczu mięśnia
Deficyt tlenowy – udział procesów beztlenowych beztlenowych pokrywaniu zapotrzebowania energetycznego mięśni jest różny w zależności od czasu trwania wysiłku i jego intensywności.

Dług tlenowy – nadwyżka pochłaniania tlenu w stosunku do wartości przedwysiłkowych występującą po zakończeniu pracy mięśniowej.
Pojemność życiowa płuc – to ilość powietrza jaka może być wprowadzona do płuc po uprzednim maksymalnym wdechu (spirometr, oddychania), wynosi średnio 3500 cm3 (4500cm3 u mężczyzn, 3200cm3 u kobiet), na co składa się ilość powietrza zwana powietrzem oddechowym (500cm3), powietrzem uzupełniającym (1500cm3) i powietrzem zapasowym (1500cm3),
Zmęczenie ośrodkowe – a więc takie, którego lokalizację można umiejscowić w mózgu (w odróżnieniu od zmęczenia obwodowego, które dotyczy po prostu mięśni). W zmęczeniu tego rodzaju pojawia się uczucie znużenia, niechęci do kontynuowania wysiłku, nawet senności, mimo iż mięśnie jako takie w zasadzie nadal mogłyby pracę kontynuować. Ma to wynikać ze zwiększenia w mózgu stężenia serotoniny w syntezie której uczestniczy znany nam już aminokwas tryptofan.

Zmiany hematokrytu podczas wysiłku fiz. – liczba hematokrytowi określa procentowy udział elementów morfotycznych do osocza krwi. W głównej masie elementów morfotycznych są krwinki czerwone. 45% to elem. morfot. U mężczyzn pozostałą część stanowi plazma (osocze pozbawione białych krwinek). Liczba hematokrytowi wzrasta po wysiłku fiz. wytrzymałościowe. U kobiet niższa od 38 do 41%, u mężczyzn wyższa.
Pojemność dyfuzyjna płuc (DT.) – jest miarą dyfuzyjnego przenikania gazu między pęcherzykami płucnymi a krwią przepływającą przez naczynia włosowate płuc. Pojemność dyf. płuc informuje o wielkości czynnego łożyska włośniczkowego w płucach, powierzchni wymiany gazów i oporze stawianym przez barierę pęcherzykowo-włośniczkowego dla ich dyfuzji. Podczas wysiłków fiz. DT. Zwiększa się ze wzrostem obciążenia aż do obciążeń bliskich max. U niektórych ludzi może występować stabilizacja DL podczas wysiłków powodujących przyspieszenie częstości skurczów serca do 120-150/min, po czym DL wzrasta nadal w miarę dalszego zwiększania obciążenia. Przyczyną wzrostu DL podczas wysiłków fizycznych jest zwiększenie powierzchni wymiany gazów między atmosferą pęcherzyków płucnych a krwią przepływającą przez płuca.
Zmiany ciśnienia tętniczego krwi podczas wysiłku fizycznego oraz ich przyczyn – ciśnienie tętnicze skurczowe, rozkurczowe oraz średnie mierzone śródtętniczo, wzrasta proporcjonalnie do obciążenia wysiłkowego zarówno w pozycji leżącej, jak i wyprostnej. Podczas wysiłku fiz. Wzrost ciśnienia skurczowego jest znacznie większy niż wzrost ciśnienia rozkurczowego. Podczas wysiłku fiz. Typu bieg, ciśnienie rozkurczowe mierzone za pomocą cewnika tętniczego nieco obniża się lub się nie zmienia. Ciśnienie tętnicze krwi osiąga poziom odpowiadający intensywności wysiłku zwykle już po 1-3 min od chwili jego rozpoczęcia i utrzymuje się na tym poziomie, ulegając tylko niewielkim wahaniom. Podczas ciężkich wysiłków fiz. Skurczowe ciśnienie tętnicze krwi, może wzrastać do poziomu 220-250 mmHg, a nawet przewyższać ten poziom, rozkurczowe sięga czasem 100-110 mmHg.

Wysycanie krwi tlenem – zmniejsza się wraz ze wzrostem intensywności wysiłku pomimo braku zmian pO2. Przyczyną jest wzrost stężenia we krwi mleczanu i jonów wodorowych. Podczas takich wysiłków zwiększa się jednak hematokryt i stężenie Hb we krwi o ok. 1,5, 1,9 g GB/100 ml we krwi. Ilość więc tlenu związanego z Hb w % objętości osocza nieco zwiększa się (ok. 2,0, 2,5%). Zmniejszenie zawartości tlenu we krwi tętniczej, spowodowane przez zmniejszenie wysycenia jej tlenem (ok. 1,0%), podczas max wysiłków jest znikome (ok. 0,2 ml/100 ml), Zmniejszenie zawartości i prężności O2 oraz wysycenia tlenem krwi może występować podczas wysiłków fizycznych w wielu chorobach ukł. oddechowego krążenia i in.

Rodzaje i mechanizmy powstawania zmęczenia – zmęczenie to stan organizmu rozwijający się w czasie wykonywania pracy fizycznej lub umysłowej charakteryzujący się zmniejszeniem zdolności do pracy, nasileniem się odczucia ciężkości wysiłku i osłabieniem chęci kontynuowania pracy. Zarówno objawy tego stanu jak i jego mechanizmy fizjologiczne są różnorodne i zależą od rodzaju pracy, która doprowadza do rozwoju zmęczenia. Po zakończeniu wysiłku zmęczenie utrzymuje się przez różnie długi okres zą do momentu całkowitej likwidacji zmian stanowiących jego przyczyny. Stan ten ustępuje po dostatecznie długim odpoczynku i ewentualnie po wyrównaniu towarzyszącym czasem wysiłkom zmian w składzie ciała, tj. znaczny ubytek węglowodanów, wody:

a) przyczyny i objawy zmęczenia mięśniowego (obwodowego) – w czasie wykonywania pracy mięśniowej zdolność komórek mięśniowych do skurczów stopniowo zmniejsza się. Przejawia się to zmniejszeniem siły i szybkości ich skurczów. Zmiany te częściowo kompensowane są przez rekrutowanie większej ilości jednostek motorycznych. Podczas bardzo intensywnych wysiłków, w czasie których objawy zmęczenia mięśni występują już po upływie kilku sekund pracy (np. max skurcze izometryczne, bieg sprinterski), główną przyczyną zmęczenia jest prawdopodobnie zmniejszenie się częstotliwości pobudzeń komórek mięśniowych, związane z upośledzeniem przewodzenia impulsów przez złącza nerwowo-mięśniowe. W czasie wysiłków o mniejszej intensywności w czasie