Charakterystyka Makbeta

Makbet jako przykład lojalnego rycerza uchodził za wiernego wasala swego króla: „O zacny mężu, waleczny Makbecie!”- tak zwrócił się król do tytułowego bohatera. Makbet ukazuje się jako świetnie wyszkolony, odważny wódz szkocki. Dzięki jego często sławionemu męstwu zdobywa powszechne uznanie i szacunek: „Dzielny nasz Makbet, gardząc szalą szczęścia, Mieczem, dymiącym się krwią jak kadzidłem, torując sobie drogę wśród zastępów, przedarł się aż do zdrajcy i dopóty nieubłagane zadawał mu cięcia, Aż go rozrąbał od czaszki do szczęki.” Makbet uznawany był za rycerza ceniącego zasady honoru: „Służba i honor, którym życie święce, W wykonywaniu swoich obowiązków” – te słowa wypłynęły z ust dzielnego wojownika.

Charakter Makbeta uległ gruntownej odmianie – z rycerza o najlepszej opinii, człowieka prawego i szlachetnego, przeobraża się w szalonego, niespokojnego, nieopanowanego, podszytego strachem słabeusza dręczonego wyrzutami sumienia, by na koniec stać się bezwzględnym mordercą, który z zimną krwią usuwa wszystkich, którzy zagrażają jego panowaniu: „Napadnę zamek Makdufa, zdobęde cały Fajf. Oddam na pastwę żelazu, jego niewiastę, jego dzieci, wszystko, Co ma z krwią jakikolwiek związek.” Bohater cechuje się nieokiełznaną ambicją: „Jeden, wyłącznie jeden tylko bodziec podżega we mnie tę pokusę, to jest ambicja.” Makbet odznaczał się zdolnością do fałszu, obłudy i ukrywania prawdziwych uczuć. Ma skłonności do okrucieństwa, bezwzględności i tyranii: „Jeśli fałsz donosisz dopóty żywcem wisieć nie przestaniesz, aż nie umrzesz z głodu.” Makbet pragnie za wszelką cenę osiągnąć władzę: „Żyj więc Makdufie niestrasznyś mi teraz. Wolę się jednak podwójnie zapewnić i wziąć od lisu zakład, musisz umrzeć, bym mógł fałsz nadać trwodze i spokojnie spać przy łoskocie gromów.”

Początkowe zagubienie Makbeta po przepowiedni czarownic, wpływ żony go nie usprawiedliwia. Najgorsze jest to, że ta pierwsza zbrodnia pociągnęła za sobą następne, popełnione już bez żadnych skrupułów. Lady Makbet doprowadziła małżonka do ostateczności, jaką było zamordowanie króla w celu zajęcia tronu.

Szekspir w tym utworze ukazał potęgę żądzy władzy, która zabija nie tylko ludzi, ale i przyjaźń i miłość. Morderstwo Dunkana odsunęło od siebie kochające się małżeństwo. Żądza władzy zniszczyła współmałżonków, zabiła ich samych. Zgubili siebie przez to, że nie umieli walczyć z tą wadą.