Charakterystyka bohatera zbiorowego – szlachty dobrzyńskiej w "Panu Tadeuszu".

Szlachta zaściankowa w epopei narodowej Adama Mickiewicza - ,,Pan Tadeusz” jest przedstawiona bardzo obiektywnie. Autor ukazuje zarówno ich zalety, jak i przywary. Dobrzyńscy są charakteryzowani pośrednio i bezpośrednio, dlatego wiele można się o nich dowiedzieć. Poeta bardzo często o nich wspomina.

Przedstawieni są, jako ród wywodzący się od bogatej szlachty, która nieco zubożała po pospolitym ruszeniu zwołanym przez Jana Trzeciego. O ich pochodzeniu, iście szlacheckim świadczą rodowodowe herby oraz majętne domostwa z rozległymi polami.

Szlachcice z Dobrzynia to ród pięknych i odważnych o czystej krwi polskiej. Wszyscy mają czarne włosy, które osłaniają wysokie czoła. Na twarzy widnieją czarne jak węgielki oczy i orle nosy. Wyglądają jak zwykli lennicy, gdyż muszą pracować na własne utrzymanie poprzez uprawianie roli. Jednak strój odróżnia ich od chłopów. Noszą białe kapoty w czarne pręgi, a ich odświętnym ubiorem są kontusze. Kobiety, chcąc podkreślić swój stan, nawet do prac w polu ubierają trzewiki i rękawiczki.

Charakteryzują się tym, że są bardzo ulegli. Słuchają rad księdza Robaka, ale również nie mogą powstrzymać się przed namową Gerwazego do zajazdu na Soplicowo. Mimo iż są skorzy do prawdziwej walki w obronie ojczyzny, o czym świadczy walka w powstaniu, to bardzo lubią różnego rodzaju bijatyki i kłótnie. Gdy tylko nadarzy się okazja nie omieszkają wdać się w awanturę. Często mają skłonność do pieniactwa z błahej przyczyny. Są bardzo dumni, co może potwierdzić na przykład fakt, że jeden z Dobrzyńskich nie przyjmuje wynagrodzenia za obronę życia Pocieja. Stan szlachecki napawa Dobrzyńskich chlubą i honorem. Oczywiście cechuje ich też wielka mądrość i rozsądek, która czasami jest zaślepiona przez chęć walki. Spokój oraz roztropność charakteryzuje zdecydowaną mniejszość.
Chociaż osiedlają na Litwie dosyć dawno, to zachowują rodzime tradycje, co potwierdza posługiwanie się językiem mazurskim oraz nadawanie na chrzcie dzieciom imion polskich świętych: Bartłomiej, Matyjasz, Kachny lub Maryna. Biorą sobie różne przydomki od wad lub zalet, tak zwane imioniska, między innymi Kurek na kościele, Królik, Brzytewka czy Prusak.

Według mnie, szlachta dobrzyńska jest w epopei bohaterem pozytywnym. Mimo iż, są skorzy do zaczepek i zatargów, zaimponowali mi swoim patriotyzmem i odwagą do walki za ojczyznę.