Na początku tego wypracowania nie mogę zapomnieć o założycielach Rzymu, którymi wg. mitologii są dwaj bracia Romulus i Remus bez których Rzym by nie powstał.
Podboje Rzymu w Italii
W VI w. p.n.e. Rzym był niewielką osadą o korzeniach latyńskich, który stał się z czasem etruskim miastem-państwem. Położenie miasta na przeprawie przez Tyber zapewniało rzymianom dominacje w kampanii. Pierwszym krokiem ku powiększaniu państwa były wojny z Woskami, Wekami i Termikami. Następnie prowadzono wojny z Etruskami. Okres ten trwał w latach około 509-396 r. p.n.e. i dał Rzymowi prowadzenie w środkowej części Italli. W okresie lat 340 do 264 r. p.n.e. trwają nieustępliwe wojny i podboje – z Latynami, Wolskami, Samnitami oraz z miastami greckimi, po których Rzym panuje już na terenie Półwyspu Apenińskiego.
Podbój świata śródziemnomorskiego
Konsekwęcją panowanie Italii była ekspansja Rzymu na Sycylię, gdzie doszło do konfliktu Kartaginą. Okres ten trwa między 264-241 r. p.n.e. – pierwsza wojna punicka. Później Rzym zajmuje Sycylię, Sardynię i Korsykę. 218–201 r. p.n.e. – druga wojna punicka: po początkowych porażkach w walkach z Hanybalem Rzym zyskuje nowe terytoria na Półwyspie Iberyjskim i panowanie w zachodniej części Morza Śród ziemnego. Kolejnym przeciwnikiem Rzymu była Macedonia. W latach 215-205 p.n.e. oraz 200-197 p.n.e. pokonali oni króla Filipa V i zapoczątkowali panowanie na Bałkanach. Okres od roku 192-168 p.n.e. Rzymianie starają opanować i uzależnić od siebie miasta-państwa Hellady, które skłaniały się ku Macedonii. Były tak zwane trzy wojny macedońskie. 149-146 r. p.n.e. – Trzecia wojna unicka i zrównanie z ziemią Kartaginy. Lata 102-101 p.n.e. to okres walk na północe z Combrami i Teutonami. Jest to czas reformy wojska z Obywatelskiego na Zawodowe. I w. p.n.e. to dalsze podboje i umacnianie panowania w Grecji i Azji mniejszej. Dowodził w tym czasie Korneliusz Sulla. W roku 86 p.n.e. zdobyto Ateny, a do 64 r. p.n.e. podbito Azje mniejszą.
Cesarstwo – Początek i Koniec
W początkach cesarstwa dokonano podbojów Egiptu, Syrii, północno-zachodniej Hiszpanii, Nadreńskiej Germanii, krajów i Alpejskich i nad dunajskich oraz północnej części Półwyspu Bałkańskiego. Do roku 56 p.n.e. Juliusz Cezar Podbił i opanował całą Galiię. 55 i 54 r. p.n.e. to dwie nieudane wyprawy do Brytanii. W roku 43 p.n.e. cesarz Klaudiusz podbija Brytanię oraz zajmuje Mauretanię w Afryce i przyłącza Trację. W 106 r. n.e. Trajan przyłącza do imperium Dację ze względu na spore złoża złota. Granicę ekspansji Rzymu na wschodzie wyznaczało państwo partyjskie, a później perskie. Okres latach 114-117 n.e. to zdobycie Mezopotamii, Asyrii ora Armenii i dotarcie legionów do Zatoki Perskiej. Po krótkim czasie jednak zwrócono królowi Partów terenu Mezopotamii i Asyrii, a Armenia przechodziła z rąk do rak. Od tego momentu Rzym musiał już bronić swych zdobyczy terytorialnych. Powodem była duża powierzchnia i wielka ilość różnych narodów, które walczyły o swoją niepodległości i odrębność kulturową. W okresie panowanie Marka Aureliusza miała miejsce wyniszczająca wojna z Partami (163-166 r. n.e.) oraz najazdy Markomanów, Kwadów i Jazygów z północy. Rok 395 n.e. to rok, w którym rozpadło się Cesarstwo na zachodnie i wschodnie. Cesarstwo zachodnie upadło całkowicie w 476 r. i przez to później mogły powstać później państwa narodowe. Cesarstwo wschodnie przetrwało do 1452 r.
