Obraz ogrodu przedstawiony w "Panu Tadeuszu".

Przyroda jest integralnym i znaczącym tłem dla rozgrywających się w poemacie wydarzeń. W jej opisie posługuje się poeta syntezą zjawisk wizualnych, dźwiękowych, słuchowych, a nawet dotykowych. Angażuje on wszystkie zmysły czytelnika. Baśniowy opis ogrodu tworzy atmosferę sielanki. W ogrodzie panuje harmonia, wszystkie rośliny zdają się rosnąć w konkretnym miejscu z konkretnego powodu. Opis drzew zasadzonych rzędami wywołuje u czytelnika wrażenia wzrokowe, widzimi sad obfiitujący w owoce, mamy wrażenie dobrobytu tam panującego. Pod drzewani znajdują się grzędy, na których zasadzone są przeróżne warzywa. Wiele z nich zostało ożywionych lub nawet zantropomorfizowanych (są to środku dominujące w tym opisie) np.: kapusta rosnąca obok jarzyn, przedstawiona została jako człowiek w podeszłym wieku, który rozmyśla o losach innych ,,mieszkańców'' tego ogrodu a bób rosnący obok marchwi wygląda tak jakby się jej przyglądał. Zabieg ten podkreśla wagę roli, jaką odgrywa natura w Panu Tadeuszu. Natura bowiem przypomina w tym przypadku przykładowy dom na Litwie lub nawet Soplicowo, w którym każdy z mieszkańców współżyje ze sobą w zgodzie i ma określone zadanie do wykonania. Opisy warzyw zostały ponadto podkreślone licznymi metaforami które w połączeniu z personifikacjami zmieniają zwyczajny opis ogrodu, nadając mu ukryte znaczenie. Konopie którymi ogród jest otoczony wyglądają na strażników bacznie szczegących i broniących ogrodu przed szkodnikami. Przez alegorię rozumiemy, że ten dom ów Soplicowo jest miejscem bezpiecznym, ponieważ żaden wróg się do niego nie przedostanie. Ogród mieni się tysiącem barw i blasku, podkreślają to epitety użyte przez Mickiewicza w tym opisie np.: "zielonej warkoczu", "złotą kitę", "drogich kamieni". Co więcej nadają one temu ogrdowi wielkiej wartości. Dla Mickiewicza są to opisy Litwy tak przez niego kochanej i mającej podnieść go na duchu, zwłaszcza gdy odkryjemy ten drugi, ważniejszy sens.