Na lekcji j. polskiego omawialiśmy fragment powieści „Dziady cz. 2” autorstwa A. Mickiewicza. Powieść ta mówi o błąkających się duszach zmarłych, które przebywają w czyśćcu. W jesienny wieczór w przycmentarnej kaplicy wieśniacy wywołują je, pytają, czego im brakowało na ziemi i próbują im pomóc. Myślę, że autor chce nam przekazać w tej powieści, że życie człowieka dopełnia się dopiero po jego śmierci W dramacie Adama Mickiewicza "Dziady cz. II" odnalazłem wskazówki dotyczące cierpienia, miłości i współczucia.
Pierwsza z nich głosi ,,Kto nie doznał goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie”, myślę, że chodzi o to, że w życiu powinniśmy poznać nie tylko słodycz radości i beztroski, ale również gorycz cierpienia, smutku oraz żalu. Wpływa to na zdobywanie przez nas doświadczeń i wrażliwości na ludzki ból i na nieszczęścia. Życie nie jest zawsze usłane różami. Prawie każdego dnia napotykamy ludzi, których coś dręczy, którzy mają kłopoty. Cierpienie jest oznaką człowieczeństwa, integralny składnik ludzkiego życia.
Druga z nich głosi ,, Bo kto nie był ni razu człowiekiem,
Temu człowiek nic nie pomoże”, myślę, że chodzi o to, że słowa te mówią nam o tym, jak powinniśmy traktować ludzi. Powinniśmy zawsze pomagać bezbronnym i potrzebującym. Poprzez okazanie innym pomocy i zainteresowania. Rozmyślając nad tym cytatem, uświadomiłem sobie, że nie mogę odwracać się plecami od ludzi potrzebujących. Powinienem ich wspierać w trudnych chwilach, aby wiedzieli, że mogą liczyć na moją pomoc. Miłość jest wyznacznikiem człowieczeństwa, brak miłości był powodem cierpienia i kary w życiu pozagrobowym.
Trzecia z nich głosi ,, Kto nie dotknął ziemi ni razu,
Ten nigdy nie może być w niebie”, myślę, że chodzi o to, że człowiek nie może żyć tylko dla siebie, ale również dla innych. Nie wolno uciekać od rzeczywistości, żyć w marzeniach, lecz starać się być odpowiedzialnym. Osobiście uważam, że nie możemy być obojętni wobec innych. Powinniśmy okazywać swoje uczucia takie jak: przyjaźń czy współczucie.
Pomogłem daj ocenę ; ]