1. ‘zagłębiać coś w czymś (zwykle w płynie)’; 2. nurzać się ‘pogrążać, zagłębiać się w czymś’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; w pol. zmiany fonetyczne w wyrazie: nor- > nór- > nur-; słowo powstało po nałożeniu się dwóch czasowników psłow.: *noriti ‘zanurzać, pogrążać’+ *nuriti ‘zanurzać, pogrążać’.
Pierwotna postać
Dialektalnie występowała postać norzać się ‘nurzać się’, w XVI w. w formach przedrostkowych: wynorzyć oraz zanorzyć.
poleca
b/d
nora
1. ‘jama w ziemi służąca jako kryjówka, mieszkanie dla zwierzęcia’; 2. przenośnie ‘nędzne, zaniedbane mieszkanie’; 3. dawniej (XVI-XVII w.) nory ‘nurty, głębie’; od XVI w.; ogsłow. (por. czes. nora ‘nora, pieczara, rozpadlina; nędzne mieszkanie’, ros. norá ‘nora; podskórna rana, wrzód’, słoweń. nora ‘jama, dziura, zapadlina’) < psłow. *nora ‘jama, dziura, zagłębienie’ – rzeczownik odczasownikowy; dawniej w XVIII w. występowała też postać nóra
poleca
b/d
nurek
1. ‘człowiek schodzący na dno morza, jeziora’; 2. ‘całkowite zanurzenie się, skok w wodę’ (w tym znaczeniu też nur, por. wyrażenie dać nura); od XVII w.; w XVI w. występowała postać norkiem / nórkiem ‘w zanurzeniu’ < pierwotnie ‘nazwa nurkującego ptaka’; por. słow. *norъ / *nurъ ‘zanurzanie się, nurkowanie’; *norъ / *nurъ / *norъkъ / *nurъkъ / *norьcь / *nurьcь ‘istota, zwierzę zanurzające się w głębi wody, ziemi’ – rzeczownik od psłow. *noriti / *nuriti
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
wynurzać się
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zanurzać się
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
nurzyć
forma wielokrotna pol. dawnej formy nurzyć ‘zanurzać’ w czasownikach przedrostkowych: unurzyć, wynurzyć się, zanurzyć się.
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Nurzać