1. ‘narzędzie do szycia’; 2. ‘przedmiot przypominający takie narzędzie’; 3. ‘szpilka drzewa iglastego’; 4. dialektalnie ‘żerdź do prowadzenia i podtrzymywania sieci pod lodem’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. jehla, dialektalnie też jahla i ihła, ros. iglá)< psłow. *jьgъla ‘ts.’ < *jъgo ‘jarzmo’; pierwotnie ‘zatyczka, jarzma’; wyraz wyłącznie słow., nie występuje w in. językach ie.
Pierwotna postać
W XV w. jigła; stpol. pierwotne zdrobnienie iglica, także glica; dialektalnie jegła.
Źródło
Igielnik, igielnica, puszka do igieł i szpilek. Ks. Kluk powiada w XVIII w., że igielniki toczone bywają z gruszy, z trzmieliny. Bywały i kościane (...). Bywały i szczerozłote w domach bogatych (...). Igielnikiem zwano także rękodzielnika,wyrabiającego igły, szpilki i haftki.
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903
poleca
b/d
igielnik
1. regionalnie w gwarze wielkopolskiej ‘rzemieślnik wyrabiający igły’; 2. ‘pojemniczek na igły’ (XVI-XVII w.)
poleca
b/d
igielny
‘mający cechy igły, związany z igłą’; od XVI w.; np. uszko igielne
poleca
b/d
igiełka
‘mała igła’; od XV w.; zdrobnienie, które pojawia się również w formie nazwy osobowej
poleca
75%
8 głosów
iglarz
‘rzemieślnik wyrabiający igły’; od XV w; również w nazwach osobowych, np. Igłarz w Krakowie w 1474 r.
poleca
b/d
iglasty
1. ‘szpiczasty jak igła’ (od XVII w); 2. ‘o drzewach i lesie szpilkowym’ (od końca XIX w.)
poleca
b/d
iglica
różne znaczenia specjalne; dawne zdrobnienie utworzone od *jьgъla> *jьgъl-ica, występujące od XV w.
poleca
b/d
igliwie
‘listki drzewa iglastego’; od XIX w.; słowo stworzone przez leśników na wzór listowie; dialektalnie też (j)igliwo
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta