Cavour Camillo Benso di

Potomek starej i bogatej rodziny szlacheckiej. Uczył się w akademii wojskowej w Turynie, studiował ekonomię, naukę uzupełnił podróżą po Francji i Anglii. Zwolennik monarchii konstytucyjnej. W 1847 założył dziennik „Il Risorgimento”, w którym propagował ideę zjednoczenia Włoch. Od 1850 minister rolnictwa, marynarki i finansów, od 1852 premier i minister spraw zagranicznych Królestwa Sardynii (Piemontu). Wprowadził reformy mające na celu industrializację państwa, umocnienie porządku konstytucyjnego, ograniczenie roli Kościoła. W czasie kongresu paryskiego w 1856 przedstawił konieczność zjednoczenia Włoch. W 1858 zawarł sojusz z Francją w Plombie`res, w zamian za Sabaudię i Niceę uzyskał jej pomoc wojskową w wojnie z Austrią. Po wycofaniu się Francji z wojny w 1959 podał się do dymisji, wrócił na urząd premiera w 1860. Przyłączył do Królestwa Sardynii po plebiscycie Parmę, Modenę, Toskanię i Romanię. Poparł wyprawę „tysiąca czerwonych koszul” G. Garibaldiego <Garibaldi Giuseppe>, dzięki której przyłączył Sycylię, a następnie większą część (bez Rzymu) Państwa Kościelnego. W 1861 został pierwszym premierem zjednoczonego Królestwa Włoch.

Odkryłem zasadę zwodzenia dyplomatów: mówię im prawdę, a oni mi nie wierzą.
Camillo Benso di Cavour